Het is zo ver onze laatste dag is aangebroken. Dit wordt een hele reisdag dus echt vakantie vieren is het al niet meer. Wat erg, wat jammer, wat was het stoer.
Om 7:45 u. worden we opgehaald met de airport shuttle bus die we bij ons hotel geregeld hebben. Een chauffeur die typisch op eddie murphy lijkt en ook zo praat staat al te wachten als we met onze koffers naar buiten lopen. Er is nog een stel dat naar het vliegveld moet en al in de bus zit. Op het lijstje van de chauffeur staan 5 namen en na 5 minuten wachten en wat heen en weer lopen blijkt dat we er 2 keer op staan. Ofwel we staan te wachten op mensen die al in de bus zitten :) Wij konden er wel om lachen en de chauffeur ook, maar het andere stel moest een vliegtuig halen en hadden blijkbaar minder tijd dus die waren not amused.
Het vliegveld is ongeveer een 20 minuten rijden. Op de snelweg (6 baans enorm druk net buiten SF) zien we iets voor ons een baan naast ons 2 auto's van baan verwisselen en op elkaar knallen. 1 van de auto's beland voor ons op onze baan en we gaan keihard in de remmen! We staan centimeters voor de auto stil. Achter ons haalt de auto het ook net. De auto voor ons is total loss. Mensen staan al op de vluchtstrook en bellen 911. Wij kunnen nu ook geen kant uit. We moeten eerst een stukje achteruit en dan wachten tot we weer een beetje in kunnen voegen. We staan midden tussen alle snelweg banen stil. Aan beide kanten rijdt het al weer. Na een minuut of vijf lukt het dan toch en zijn we weer op weg.
De chauffeur is door de adrenaline helemaal hyper en ratelt aan een stuk door. Nu is ie helemaal eddie murphy als donkey in Shrek! Ongeveer 5 minuten later staan we veilig voor het vliegveld en zijn we allemaal blij dat we er heelhuids zijn. Zal je altijd zien dat er de laatste dag iets erg gebeurd. Net niet dus!
We zijn enorm vroeg om in te checken. Het is eigenlijk lekker rustig. Een van onze koffer blijkt iets te zwaar. Dus een beetje ompakken en alles is goed.
Onze laatste dollars gaan we opmaken aan een ontbijtje en nu is het 2 uur wachten. Ook het instappen gaat allemaal voorspoedig alleen het waait heel hard in SF. Dit zorgt er voor dat er maar 1 landingsbaan in 1 richting open is. In het vliegtuig staan we 1 uur te wachten tot we op kunnen stijgen. Alles bij elkaar lopen we anderhalf uur vertraging op. Onze overstaptijd in Cincinatti is 2 uur dus het wordt krap! Het hele vliegtuig zit overigens vol met mensen die over moeten stappen op andere vluchten dus volgens Delta zou het allemaal moeten lukken.
Na 4 uur zijn we in Cincinatti en hebben we nog maar een kleine 10 minuten over als we uit het vliegtuig zijn. Snel naar de andere gate. Hij is niet heel ver en 5 minuten later zijn we een van de laatsten die het vliegtuig in stappen. Het vliegtuig is bij lange na niet vol. Lekker rustig en lekker ruim dus.
Nu volgt een vlucht van 8 en half uur naar Amsterdam. Omdat wij 's morgens zijn vertrokken (onze lokale tijd in SF) zijn we nog topfit. De mensen die hier instappen hebben het al einde van de middag. Na het avondeten in het vliegtuig licht bijna iedereen meteen te pitten. Wij zijn nog klaarwakker en kijken lekker wat filmpjes. We proberen wat te sluimeren maar echt slapen komt er niet van.
Om half elf NL tijd landen we op Schiphol. Het uitstappen en de douane gaan enorm snel en in no time staan we bij de bagage banden. Meteen komen onze koffers de hoek om zetten, wat wil je nog meer! Al onze spullen oppakken en naar buiten langs de "niets aan te geven" poortjes. Geen extra controles of wat ook en we staan zo bij de shuttle bus die ons naar lang parkeren gaat brengen.
Bij P3 zoeken we op waar onze auto ook al weer stond (maar goed dat we dat opgeschreven hadden!). Eefje blijft bij de bagage wachten tot Tom de auto voor rijdt. Bensje start in een keer nadat ze 1 maand stil heeft gestaan. Ze is alleen wat stoffig maar verder is alles goed.
We laden alles in en gaan op weg naar huis. Na 1 maand in de Amerikaanse RV met automaat gereden te hebben is het echt wennen. We zwalken over de weg omdat Bensje zo strak stuurt en strak op de weg ligt. We rijden veel te lang in 1 versnelling (we moeten weer zelf schakelen) en vergeten van baan te wisselen op de snelweg (keeping your lane zit er helemaal in). Alles gaat gelukkig ook goed naar huis en na 1 uurtje zijn we weer in Dordrecht.
Nu is deze reis echt ten einde. We hebben gelukkig nog een paar dagen vrij en maandag is het pinksteren dus het W-woord komt niet ter sprake, Toch is het wel ff weer afkicken hoor. We hebben ineens een groot huis met verdiepingen wat je niet meer overal heen kunt rijden.
zaterdag, mei 10, 2008
woensdag, mei 07, 2008
Dag 24: San Francisco
Om kwart over 8 worden we wakker. Lekker douchen en dan op zoek naar een plek om te ontbijten. Een paar 100 meter van ons hotel vinden we caffe Trieste, een italiaans koffiezaakje waar we grote koffies naar binnen werken met voor Eefje een appelflap en Tom een Blueberry muffin. Dan gaan we lopen naar de haven. Bij pier 39 huren we 2 fietsen bij verhuurder Blazing Saddles; we gaan fietsen over de Golden Gate Bridge naar het dorpje Sausalito en dan met de veerboot terug! Je krijgt er een helm bij, dus die zetten we vrolijk op. Eerst wordt je uitgelegd hoe de fiets werkt en dan moet je een stukje vooruit fietsen om te kijken of het goed gaat... euhhh... Nederlanders hebben dat niet echt nodig. Voor ons fietsen diverse Nederlandse families met kinderen. Eerst fietsen we langs de haven, dan door een soort “wetland” genaamd Crissy field. Er is gewoon netjes een fietspad, soms aan de zijkant van de autoweg en soms helemaal apart.
Dan gaan we de brug over, gaaf! Het is een lange brug en afentoe zijn er mistflarden. Aan de andere kant van de brug ligt sausalito, dat ligt net aan de andere kant van een heuvel en krijgt daardoor veel minder mist dan San Francisco. Het is heerlijk om in het zonnetje zo heuvelafwaards die baai in te fietsen! Sausalito is een enorm italiaans aandoend dorpje, het is als dorpjes op Sicilie, maar dan nieuwer en schoner. We lunchen bij een zaakje wat Il Piccolo heet en een terrasje aan zee heeft.
Dan moeten we op de ferry terug naar de haven van san francisco. Ook een avontuur! Lekker een klein halfuurtje op zee varen. terug in de haven leveren we onze fiets weer in. We zijn in totaal 3,5 uur onderweg geweest, lekker! (we hebben betere foto's van de tocht maar die zitten op onze oude digi en daarvan hebben we de kaartlezer niet bij ons, op de dslr hadden we alleen de zoomlens zitten, vandaar)
Omdat we nu de goede camera bij ons hebben gaan we met de zoomlens nog even foto’s maken van de sea lions. Ze zijn leuk aan het ruzien met de meeuwen en met elkaar!
Dan lopen we door China town waar Eefje bij een schoenenwinkel nieuwe sandalen vindt. We lopen naar het San Francisco Museum of modern Art, afgekort SFMOMA. Ze hebben allerlei leuke fototentoonstellingen. Maar het is al kwart voor 5 en om kwart voor 6 gaan ze dicht. We hadden ons heel veel voorgesteld van het museum en we baalden ervan dat het al zo laat was. De eerste dinsdag van de maand is het altijd gratis toegang, dus dat verzacht een beetje dat we voor dat ene uurtje tenminste niet hoeven te betalen. Het is een leuk museum, maar het is eigenlijk vergelijkbaar met de Kunsthal, de opzet en kwaliteit is identiek. Omdat we weinig tijd hebben en we liever een paar dingen goed doen dan een hoop slecht, beperken we ons tot de fototentoonstellingen. Er is een fototentoonstelling van een italiaanse fotograaf die op uitnodiging van het museum van San Francisco naar Silicon Vally reist. Leuke kiekjes, maar niet echt heel bijzonder. Dan is er een tentoonstelling over fotografie van steden door de jaren heen met foto’s vanaf 1860 tot nu, dat is echt een mooie tentoonstelling. Ook is er een overzichtstentoonstelling van het werk van fotograaf Lee Friedlander. Hij heeft heel diverse dingen gedaan en ook veel foto’s gemaakt van de nationale parken. We vinden het allemaal erg interessant. Interessant is ook de museumwinkel die allemaal europees design spul verkoopt en heel veel boeken van tentoostellingen die ook in de Kunsthal geweest zijn. Zo zie je maar, voor moderne kunst hoef je dus niet verder dan Rotterdam.
We eten bij een italiaans restaurantje. Lekker maar niet echt bijzonder. Onderweg naar het hotel halen we nog een afscheidskoffie bij de starbucks. In het hotel pakken we de koffers nog wat verder in, bloggen, douchen en naar bed.
Oh ja Laura en Judith vroegen zich af waar we de puf vandaan hadden van die lange verhalen te schrijven. Nou, eigenlijk hield Eefje altijd al een vakantiedagboek bij met wat ze allemaal doet op vakantie, toen ze Tommie ontmoette maakten ze samen een vakantieschrift waar ze omstebeurt in schreven en nog later namen we de pda mee waar we een electronisch verslag op schreven. Vroeger zetten we die dan op de blog als we weer thuis waren, maar nu doen we dat voor het eerst online! Dus de verslagen maakten we altijd al, alleen dit is voor het eerst dat mensen mee lezen :-) Maar hierdoor heb je nog meer plezier van je vakantie, want we doen nu zoveel verschillende dingen en je vergeet het allemaal zo snel als je het niet opschrijft!
Vooroordeel bevestigd: iedereen ontbijt sochtends in een koffietentje. Daar zitten dan studenten en zakenlui en oude mannetjes doorelkaar.
Vooroordeel ontkracht: heel amerika zit vol met McDonalds. Niet waar! Wij hebben er maar weinig gezien! Wat we veel meer zien zijn Wendy’s, Denny’s, Del Taco, Jack in the Box ... en Starbucks. Er zijn zoveel starbucks dat je van het ene filiaal naar het andere kunt lopen voor je je bakkie op hebt. Gisteren zaten we bij de starbucks van waar we aten kon je het volgende filiaal al zien liggen.
Dan gaan we de brug over, gaaf! Het is een lange brug en afentoe zijn er mistflarden. Aan de andere kant van de brug ligt sausalito, dat ligt net aan de andere kant van een heuvel en krijgt daardoor veel minder mist dan San Francisco. Het is heerlijk om in het zonnetje zo heuvelafwaards die baai in te fietsen! Sausalito is een enorm italiaans aandoend dorpje, het is als dorpjes op Sicilie, maar dan nieuwer en schoner. We lunchen bij een zaakje wat Il Piccolo heet en een terrasje aan zee heeft.
Dan moeten we op de ferry terug naar de haven van san francisco. Ook een avontuur! Lekker een klein halfuurtje op zee varen. terug in de haven leveren we onze fiets weer in. We zijn in totaal 3,5 uur onderweg geweest, lekker! (we hebben betere foto's van de tocht maar die zitten op onze oude digi en daarvan hebben we de kaartlezer niet bij ons, op de dslr hadden we alleen de zoomlens zitten, vandaar)
Omdat we nu de goede camera bij ons hebben gaan we met de zoomlens nog even foto’s maken van de sea lions. Ze zijn leuk aan het ruzien met de meeuwen en met elkaar!
Dan lopen we door China town waar Eefje bij een schoenenwinkel nieuwe sandalen vindt. We lopen naar het San Francisco Museum of modern Art, afgekort SFMOMA. Ze hebben allerlei leuke fototentoonstellingen. Maar het is al kwart voor 5 en om kwart voor 6 gaan ze dicht. We hadden ons heel veel voorgesteld van het museum en we baalden ervan dat het al zo laat was. De eerste dinsdag van de maand is het altijd gratis toegang, dus dat verzacht een beetje dat we voor dat ene uurtje tenminste niet hoeven te betalen. Het is een leuk museum, maar het is eigenlijk vergelijkbaar met de Kunsthal, de opzet en kwaliteit is identiek. Omdat we weinig tijd hebben en we liever een paar dingen goed doen dan een hoop slecht, beperken we ons tot de fototentoonstellingen. Er is een fototentoonstelling van een italiaanse fotograaf die op uitnodiging van het museum van San Francisco naar Silicon Vally reist. Leuke kiekjes, maar niet echt heel bijzonder. Dan is er een tentoonstelling over fotografie van steden door de jaren heen met foto’s vanaf 1860 tot nu, dat is echt een mooie tentoonstelling. Ook is er een overzichtstentoonstelling van het werk van fotograaf Lee Friedlander. Hij heeft heel diverse dingen gedaan en ook veel foto’s gemaakt van de nationale parken. We vinden het allemaal erg interessant. Interessant is ook de museumwinkel die allemaal europees design spul verkoopt en heel veel boeken van tentoostellingen die ook in de Kunsthal geweest zijn. Zo zie je maar, voor moderne kunst hoef je dus niet verder dan Rotterdam.
We eten bij een italiaans restaurantje. Lekker maar niet echt bijzonder. Onderweg naar het hotel halen we nog een afscheidskoffie bij de starbucks. In het hotel pakken we de koffers nog wat verder in, bloggen, douchen en naar bed.
Oh ja Laura en Judith vroegen zich af waar we de puf vandaan hadden van die lange verhalen te schrijven. Nou, eigenlijk hield Eefje altijd al een vakantiedagboek bij met wat ze allemaal doet op vakantie, toen ze Tommie ontmoette maakten ze samen een vakantieschrift waar ze omstebeurt in schreven en nog later namen we de pda mee waar we een electronisch verslag op schreven. Vroeger zetten we die dan op de blog als we weer thuis waren, maar nu doen we dat voor het eerst online! Dus de verslagen maakten we altijd al, alleen dit is voor het eerst dat mensen mee lezen :-) Maar hierdoor heb je nog meer plezier van je vakantie, want we doen nu zoveel verschillende dingen en je vergeet het allemaal zo snel als je het niet opschrijft!
Vooroordeel bevestigd: iedereen ontbijt sochtends in een koffietentje. Daar zitten dan studenten en zakenlui en oude mannetjes doorelkaar.
Vooroordeel ontkracht: heel amerika zit vol met McDonalds. Niet waar! Wij hebben er maar weinig gezien! Wat we veel meer zien zijn Wendy’s, Denny’s, Del Taco, Jack in the Box ... en Starbucks. Er zijn zoveel starbucks dat je van het ene filiaal naar het andere kunt lopen voor je je bakkie op hebt. Gisteren zaten we bij de starbucks van waar we aten kon je het volgende filiaal al zien liggen.
Dag 23: San Leandro - San Francisco
We zijn om half 8 wakker, we pakken de laatste dingen in, spoelen de afvoerslang nog even uit... ontbijten en weg zijn we! Er is 1 camper die naast ons stond in het rijtje die eerder weg is gegaan dan wij, maar ja, verschil moet er zijn. Tom had trouwens helemaal niet geschreven over die aardige nederlandse mevrouw die deze camping beheert! Bij de receptie zit een mevrouw die in 1963 vanuit Utrecht geemigreerd is naar Amerika! Ze oefent haar Nederlands met de toeristen die ze tegenkomt. Het is heel grappig, want ze praat Nederlands zoals op het polygoonjournaal.. gewoon omdat ze sinds 1963 geen enkele ontwikkeling in de nederlandse taal meer heeft opgepikt. In ieder geval het is een erg aardige mevrouw en ze probeert ook weer reclame te maken voor de omgeving (wandelen bij het meer, bootje huren) en we schamen ons een beetje dat we alleen naar haar camping zijn gekomen om op te ruimen en de koffers in te pakken. In elk geval als we weggaan wenst ze ons een goede reis en misschien tot weerziens.
In een halfuurtje rijden we naar het Moturis station van San Leandro, onderweg tanken we nog even.
Voor ons zijn 2 britse mannen die hun camper inleveren. Hun vent-lid(klepje van het ventilatieraam in het dak) is ook kapot geblazen in de wind, maar ze krijgen het niet vergoed. Hun verhaal is ook een beetje wazig en ze hebben ook niet meteen contact opgenomen toen het gebeurde, maar komen er nu pas mee. Ze staan een beetje ruzie te maken met de baas van het filiaal en lopen dan boos weg. Als wij aan de beurt zijn vertellen we ons verhaal en er staat een memo in de computer van filiaal Las Vegas dat ze onze nieuwe vent-lid zullen betalen! Boffen wij even!
Een vrouwtje van Moturis zet ons af op het treinstation van de BART (de Bay Area Railway Transportationsystem ofzoiets) het is een handige trein die ons voor heel weinig naar hartje san francisco brengt. Alleen jammer dat ons hotel niet helemaal in hartje san francisco ligt.... daar staan we dan met onze bagage die weliswaar compact is, maar ook weer niet zo handig dat we de resterende mijl even lopen. We staan een beetje hulpeloos naar taxi’s te staren en ineens komt er 1 langs die leeg is, Eefje zwaait naar m en hij stopt! Jippie! We stappen in. De man blijkt vroeger ooit een poosje in Boxtel gewoond te hebben (wat is de wereld toch klein). Voor een luttele 8 dollar brengt hij ons naar het hotel.
De man bij de receptie is aardig. Hij vertelt dat het onze lucky day is omdat onze hotelkamer al klaar is.
Het hotel is mwaaa, het is ietsje nieuwer dan het tropicana hotel in Las Vegas, maar als er 5 jaar tussenzit is het veel. Maar de kamer is schoon en de badkamer o.k., en daar gaat het om, want we kwamen de stad bezichtigen en niet het hotel.
We vetrekken en lopen de stad in. In het gebied rond ons hotel lopen heel veel zwervers. Soms jonge verslaafde mensen, maar vaker oudere mannen met een grijze baard, een winkelwagentje en een oude hond. Het is met vlagen, in sommige stukken van de stad zijn er ineens heel veel zwervers, dan ineens maar een paar. We gaan eerst naar het winkelgebied rondom Union Square waar de applestore zit. Tom wil nog een ipod classic scoren. Het is er razend druk! Als je geholpen wilt worden moet je weer in zo’n rij die met paaltjes en touwen inelkaar is gezet. We werden door een jongen uit de rij geplukt die een soort handheld-kassa had die je bon naar je kon emailen! Dus we hebben een gemailde bon!
Bij een starbucks halen we een koffie met een cheesebagel erg lekker. Dan lopen we via Chinatown naar de havens. Nou er zijn misschien mensen die het vreselijk toeristisch vinden, pier 39, maar wij vonden het leuk! In 1990 is er een grote groep zeeleeuwen aangekomen die zijn gaan wonen op pier 39. Niemand weet waarom, maar sindsdien is de kolonie gebleven. Ze maken heel veel kabaal en liggen lekker te lammen in de zon. Het is een genot om te zien, vooral ook omdat het vrije dieren zijn, ze kunnen gaan en staan waar ze willen, maar ze hebben ervoor gekozen om met zn allen hier te gaan liggen. Dat stralen ze gewoon ook uit, iets heel lekker relaxed! We lopen langs de toeristenshopjes over de fishermans wharf. Daarna shoppen we nog een beetje verder en koopt Tom nog een paar nieuwe slippers... bij de Barnes & Noble kopen we nog wat te lezen voor in het vliegtuig. We rusten er uit met nog en starbucks koffie en een peanutbutter cookie. Dan lopen we naar de wijk south beach, ook wel little italy genoemd. Overal zitten italiaanse winkeltjes en cafeetjes.We dwalen een beetje richting Union square en gaan dan wat te eten zoeken. Volgens ons gidsje is er een veganistisch restaurant vlakbij, The Millenium. Van buiten ziet het er een beetje chique maar ook een tukje muf en vergane glorie uit. En dat terwijl de kaart toch niet heel goedkoop eruit ziet. We staan even te twijfelen, en meteen spreekt een of andere zwerver ons aan. Zucht, dan maar toch naar binnen. Het is er echt heel leuk! Er is niet meteen een tafel vrij, dus moeten we even wachten aan de bar. Helemaal niet erg, ze hebben biologische bieren en wijnen uit de regio! Tom neemt een “chocolate stout” uit Berkely en een Eefje een “Organic pale ale” ook ergens uit californie. (http://www.millenniumrestaurant.com) Het eten is ook erg lekker allemaal, vaag doet het een beetje denken aan ons favoriete restaurantje in Dordrecht; de Dulle Griet. Maar het grappige is dat het een veganistisch restaurant is, maar toch redelijk chique en zeker niet geitenharensokkig. Er zitten zakenmensen met dure flessen wijn, stelletjes die netjes gekleed zijn (wij vallen niet in die categorie), veel afwisselender publiek dan je zou denken. Als toetje hebben ze ook ijs gemaakt van de chocolate stout! We hebben nog nooit bierijs op, het is echt super. Een heel leuk restaurant, jammer dat het zo ver weg is anders zouden we vaker gaan!
Na het eten hobbelen we terug naar ons hotel. Even bloggen en dan lekker naar bedje.
vooroordeel bevestigd: San francisco is een heel westerse stad, het doet italiaans aan qua rommeligheid (liggen er heuvels? nou, daar bouwen we gewoon overheen!). De kuststrook heeft ook wel wat weg van Scheveningen
In een halfuurtje rijden we naar het Moturis station van San Leandro, onderweg tanken we nog even.
Voor ons zijn 2 britse mannen die hun camper inleveren. Hun vent-lid(klepje van het ventilatieraam in het dak) is ook kapot geblazen in de wind, maar ze krijgen het niet vergoed. Hun verhaal is ook een beetje wazig en ze hebben ook niet meteen contact opgenomen toen het gebeurde, maar komen er nu pas mee. Ze staan een beetje ruzie te maken met de baas van het filiaal en lopen dan boos weg. Als wij aan de beurt zijn vertellen we ons verhaal en er staat een memo in de computer van filiaal Las Vegas dat ze onze nieuwe vent-lid zullen betalen! Boffen wij even!
Een vrouwtje van Moturis zet ons af op het treinstation van de BART (de Bay Area Railway Transportationsystem ofzoiets) het is een handige trein die ons voor heel weinig naar hartje san francisco brengt. Alleen jammer dat ons hotel niet helemaal in hartje san francisco ligt.... daar staan we dan met onze bagage die weliswaar compact is, maar ook weer niet zo handig dat we de resterende mijl even lopen. We staan een beetje hulpeloos naar taxi’s te staren en ineens komt er 1 langs die leeg is, Eefje zwaait naar m en hij stopt! Jippie! We stappen in. De man blijkt vroeger ooit een poosje in Boxtel gewoond te hebben (wat is de wereld toch klein). Voor een luttele 8 dollar brengt hij ons naar het hotel.
De man bij de receptie is aardig. Hij vertelt dat het onze lucky day is omdat onze hotelkamer al klaar is.
Het hotel is mwaaa, het is ietsje nieuwer dan het tropicana hotel in Las Vegas, maar als er 5 jaar tussenzit is het veel. Maar de kamer is schoon en de badkamer o.k., en daar gaat het om, want we kwamen de stad bezichtigen en niet het hotel.
We vetrekken en lopen de stad in. In het gebied rond ons hotel lopen heel veel zwervers. Soms jonge verslaafde mensen, maar vaker oudere mannen met een grijze baard, een winkelwagentje en een oude hond. Het is met vlagen, in sommige stukken van de stad zijn er ineens heel veel zwervers, dan ineens maar een paar. We gaan eerst naar het winkelgebied rondom Union Square waar de applestore zit. Tom wil nog een ipod classic scoren. Het is er razend druk! Als je geholpen wilt worden moet je weer in zo’n rij die met paaltjes en touwen inelkaar is gezet. We werden door een jongen uit de rij geplukt die een soort handheld-kassa had die je bon naar je kon emailen! Dus we hebben een gemailde bon!
Bij een starbucks halen we een koffie met een cheesebagel erg lekker. Dan lopen we via Chinatown naar de havens. Nou er zijn misschien mensen die het vreselijk toeristisch vinden, pier 39, maar wij vonden het leuk! In 1990 is er een grote groep zeeleeuwen aangekomen die zijn gaan wonen op pier 39. Niemand weet waarom, maar sindsdien is de kolonie gebleven. Ze maken heel veel kabaal en liggen lekker te lammen in de zon. Het is een genot om te zien, vooral ook omdat het vrije dieren zijn, ze kunnen gaan en staan waar ze willen, maar ze hebben ervoor gekozen om met zn allen hier te gaan liggen. Dat stralen ze gewoon ook uit, iets heel lekker relaxed! We lopen langs de toeristenshopjes over de fishermans wharf. Daarna shoppen we nog een beetje verder en koopt Tom nog een paar nieuwe slippers... bij de Barnes & Noble kopen we nog wat te lezen voor in het vliegtuig. We rusten er uit met nog en starbucks koffie en een peanutbutter cookie. Dan lopen we naar de wijk south beach, ook wel little italy genoemd. Overal zitten italiaanse winkeltjes en cafeetjes.We dwalen een beetje richting Union square en gaan dan wat te eten zoeken. Volgens ons gidsje is er een veganistisch restaurant vlakbij, The Millenium. Van buiten ziet het er een beetje chique maar ook een tukje muf en vergane glorie uit. En dat terwijl de kaart toch niet heel goedkoop eruit ziet. We staan even te twijfelen, en meteen spreekt een of andere zwerver ons aan. Zucht, dan maar toch naar binnen. Het is er echt heel leuk! Er is niet meteen een tafel vrij, dus moeten we even wachten aan de bar. Helemaal niet erg, ze hebben biologische bieren en wijnen uit de regio! Tom neemt een “chocolate stout” uit Berkely en een Eefje een “Organic pale ale” ook ergens uit californie. (http://www.millenniumrestaurant.com) Het eten is ook erg lekker allemaal, vaag doet het een beetje denken aan ons favoriete restaurantje in Dordrecht; de Dulle Griet. Maar het grappige is dat het een veganistisch restaurant is, maar toch redelijk chique en zeker niet geitenharensokkig. Er zitten zakenmensen met dure flessen wijn, stelletjes die netjes gekleed zijn (wij vallen niet in die categorie), veel afwisselender publiek dan je zou denken. Als toetje hebben ze ook ijs gemaakt van de chocolate stout! We hebben nog nooit bierijs op, het is echt super. Een heel leuk restaurant, jammer dat het zo ver weg is anders zouden we vaker gaan!
Na het eten hobbelen we terug naar ons hotel. Even bloggen en dan lekker naar bedje.
vooroordeel bevestigd: San francisco is een heel westerse stad, het doet italiaans aan qua rommeligheid (liggen er heuvels? nou, daar bouwen we gewoon overheen!). De kuststrook heeft ook wel wat weg van Scheveningen
maandag, mei 05, 2008
Dag 22: Yosemite, Lower Pines - Anthony Chabot Campground (San Leandro)
Om half zeven schrikken we wakker: moeten we al naar het rangerprogramma? Oh nee, dat is pas om 8 uur, we kunnen nog even een oogje dicht doen. Om 5 voor 8 rollen we met onze koffiemokken in de hand naar het amfitheater. Dit keer staan er 2 rangers met wie we koffie kunnen drinken. 1 ranger probeert ons over te halen om vandaag nog naar glacier ponit te gaan, een uitzichtpunt boven yosemite wat nog een uur rijden is. Er is een mexicaans vrouwtje die vanalles wil weten over onze hike, ze raadt ons aan om te gaan rotsklimmen samen (maar Eef lijkt het maar niks). Dan gaan de ranger en de man die er gister ook was van de weddinganniversary elkaar een beetje aftroeven in wie het naarste bergbeklim-ongeluk in yosemite kan vertellen. Het gaat over een basejumper die gefilmd werd door een filmploeg, waarvan zn parachute niet openging. Het gaat over een Japans stel die vorig jaar in een storm vastkwam tijdens een beklim van El Capitan; ongelukkigerwijs brachten ze de nacht door onder een rots waar ijswater vanaf gutste en de volgende ochtend vond onze ranger hun bevroren lichamen. Brrr enge verhalen zo op de vroege morgen! De andere ranger verteld ook nog dat er vannacht om 11 u een beer over onze camping liep.... we hebben m gemist! We hadden m hadden m moeten zien! Ik had gewoon tot diep in de nacht met mn camera klaar moeten zitten! Maar ja.... nu is het te laat want nu moeten we naar huis. Ik ben diep gedeprimeerd, het is hier zo mooi en zo leuk en mn geliefde beren zijn zo dichtbij! Ik wil helemaal niet weg naar zo’n stink-grote stad als San Francisco.... Maar ja, het moet.
Tom rijdt in 1 ruk de 4 uur naar San Leandro. In ons grote campingboek stond als camping het dichtst bij Moturis in de buurt de camping “Trailer heaven”. Maar zoals de naam al doet vermoeden is het niet veel soeps en ligt t in een eigenaardige buurt. Gelukkig is Tom zo vriendelijk door te rijden naar de Anthony Chabot campground die ietsje verder weg ligt, maar tenminste wel in een mooi state park. We gaan de camper poetsen en de koffers inpakken. Qua eten komt het allemaal best aardig uit; we houden alleen 1 pot met kidneybonen over en we moeten nog iemand vinden die zich wil ontfermen over onze 2 vouwstoeltjes.
Eef gaat nog even vogelspotten aan een meertje en Tom gaat zich scheren en douchen. Het blijkt een douche in de buitenlucht te zijn met een halfopen dak, lekker fris!
Uiteindelijk zijn de koffers gepakt en is de camper smetteloos en zijn we er klaar voor om morgen Winnie weer af te geven.. nou ja, klaar... we zijn er natuurlijk eigenlijk nooit klaar voor.
Woord van de dag: 107.7 The Bone
Dit is het rockstation van de Bay Area (het gebied waar San Francisco in ligt) en ze draaien ook weer non stop Atf’s! Maar een heel aangename mix van modern tot oud, van Hendrix naar Queen naar Metallica
Tom rijdt in 1 ruk de 4 uur naar San Leandro. In ons grote campingboek stond als camping het dichtst bij Moturis in de buurt de camping “Trailer heaven”. Maar zoals de naam al doet vermoeden is het niet veel soeps en ligt t in een eigenaardige buurt. Gelukkig is Tom zo vriendelijk door te rijden naar de Anthony Chabot campground die ietsje verder weg ligt, maar tenminste wel in een mooi state park. We gaan de camper poetsen en de koffers inpakken. Qua eten komt het allemaal best aardig uit; we houden alleen 1 pot met kidneybonen over en we moeten nog iemand vinden die zich wil ontfermen over onze 2 vouwstoeltjes.
Eef gaat nog even vogelspotten aan een meertje en Tom gaat zich scheren en douchen. Het blijkt een douche in de buitenlucht te zijn met een halfopen dak, lekker fris!
Uiteindelijk zijn de koffers gepakt en is de camper smetteloos en zijn we er klaar voor om morgen Winnie weer af te geven.. nou ja, klaar... we zijn er natuurlijk eigenlijk nooit klaar voor.
Woord van de dag: 107.7 The Bone
Dit is het rockstation van de Bay Area (het gebied waar San Francisco in ligt) en ze draaien ook weer non stop Atf’s! Maar een heel aangename mix van modern tot oud, van Hendrix naar Queen naar Metallica
Dag 21: Yosemite, Lower Pines
Vanmorgen zijn we er op tijd uit want om 8 u. is er Coffee with a Ranger! In het amphitheater dat echt op een paar passen afstand is, kun je coffee pakken en een babbeltje maken met een ranger. Het is nog heel rustig als we met onze mokken aan komen lopen. De ranger is echt blij dat er mensen coffee met hem komen drinken.
Natuurlijk vraagt de ranger of we goed geslapen hebben.....geen beren gezien? Er was geen report van beren op onze campground deze avond verteld hij uiteindelijk.
Er is een weersvoorspelling voor vandaag dus da’s ook lekker: zonnig en 70’s! Prima dus om naar de Top of the Nevada Falls te gaan hike-en. We moeten voldoende water meenemen en regenkleding, krijgen we als advies.
Er komt nog een man coffee drinken. Hij komt al vanaf 1986 elk eerste weekend van mei naar Yosemite met zijn vrouw en gezin. Hij is in 1986 getrouwd in de Awahnee meadow. Hij komt uit de south bay area (4 uur rijden van Yosemite vandaan). Het is een vrij grote kerel met enorme baard. Het is een beetje een hippie computer nerd type van begin vijftig. De ranger en die man vinden helemaal leuk dat we vanuit Nederland naar Yosemite zijn gekomen.
Na de coffee pakken we snel onze spullen om op tijd aan onze hike te beginnen. Het is vandaag zaterdag en vanuit onze Zion ervaring is de zaterdag het drukste in de Nationale Parken.
Onze hike begint bij de Happy Isles. Het is er nog niet zo druk en we gaan omhoog. Onze hike komt langs 2 watervallen: Vernal falls en Nevada falls. Het is niet zo’n verre hike (helemaal rond iets meer dan 7 mijl) maar over dat stuk gaat het 2000 ft omhoog en 2000 ft omlaag. Naar de eerste waterval gaat het easy. Daar is het relatief druk al om half tien ‘s morgens. Maar goed er zijn ook heel veel mensen die alleen de Vernal falls gaan bekijken. Na een afalt pad en een brug over de snelstromende Merced River, komen we bij een uitgehakte trap vlak langs de enorme waterval. Het is er een grote spray van de val en we doen snel onze regendelen van onze jassen aan. Foto’s maken is bijna onmogelijk hier. Het is wel een heel gaaf gezicht met de zon die door de mist van de waterval heen komt.
Na een eindeloos maar heel gaaf stuk trappen lopen komen we boven de Vernall falls. Hier kijk je mooi naar beneden met de zon in de rug op de mist krijg je mooie regenbogen! Dit worden vast coole plaatjes. Op en om het pad is het een drukt van belang van de bergen squirrels die lopen te bedelen voor wat te snacken.
Wij gaan door naar de volgende Falls. Het blijft onderweg lekker omhoog gaan. We maken nog hier een daar een praatje met wat Amerikanen. Ze zijn met een groep vrienden een dag in Yosemite. Dat deden ze elk jaar 1 dag omdat ze 10 tot 12 uur per dag werken en daarnaast ook nog eens nauwelijks vrije dagen hadden (en een gezin met kinderen hebben). Ze waren helemaal jaloers op ons dat we zo lang vrij konden krijgen en zo’n reis konden maken. Dan realiseer je je weer dat het inderdaad best bijzonder is. Voor je gevoel heeft iedereen die rond je loopt in een park en een hike doet al die andere parken natuurlijk ook gezien. Dat is natuurlijk helemaal niet zo.
De Nevada fall is qua klim niet nat en we komen lekker in het zonnetje boven. Een geweldig uitzicht over de vallei en een enorme razende waterval onder je. Geweldig, daar doe je het voor. Er is een hele mooie view bij een hek naast de waterval waar de rost en het water loodrecht naar beneden gaan. De Eef kijkt hier maar even niet naar beneden en ziet het later wel op de foto’s.
We zijn naar boven gekomen over het zogenaamde “mist”-trail. Naar beneden zouden we over het John Muir trail moeten kunnen. Meteen aan het begin staat er echter een hek op de weg. Voor ons lopen mensen langs het hek het pad op en gaan zo naar beneden. Tja, er staat verder niks bij en we hebben nagevraagd of de paden open waren (en dat was zo). We gaan ook op pad. Meteen is het wel een berg sneeuw waar je langs moet en een bak smeltwater die van de berg boven je naar beneden komt (lekker fris in je nek!), maar dat is maar een klein stukje. Al snel zitten we op een lekker pad dat gestaag naar beneden wentelt. Er zijn meer mensen op dit pad dus het zal allemaal wel goed zijn. Na een uurtje komen we nog een soort sneeuwtrap tegen waar ook scheppen bij staan als je zelf wat weg wil scheppen, verder is het een top pad!
Halverwege komen we weer in de buurt van de Vernal Falls (nu aan de andere kant). Daar is weer een hek. Nu staat er op het hek: Dangerous Rockfall! Road Closed! Hmmm dat hadden ze boven ook wel neer kunnen zetten. Het volgende deel van het pad gaat eigenlijk gewoon snel naar beneden en aan de voet van de Vernal Falls is het enorm druk. Het is nu een uur of half drie en inderdaad de zaterdag is een van de drukste dagen in Yosemite.
We kijken nog even bij de Nature Centre bij de Happy Isles naar oude Rock Fall. Er was een man aan het opscheppen tegen een ranger dat ie een mountain lion had gezien op de parkeerplaats. De ranger was niet onder de indruk (hij geloofde er geen hout van :) ).
We willen eigenlijk met de free shuttle naar de campground. Die is afgeladen vol en we kunnen er niet bij. We moeten wachten op de volgende. Daar hebben we geen zin en dan maar te voet. Eigenlijk ben je er zo.
Bij de camper pikken we maccie op en gaan nu wel met de shuttle naar Yosemite Lodge. Daar zou je wireless internet moeten hebben. Geen idee of je moet betalen, maar dat gaan we uitzoeken.
Daar aangekomen vind maccie een wifi netwerk, maar inderdaad moet je een code hebben. Bij de receptie van de lodge vragen we hoe dit zit. We krijgen van de receptie een kaartje met een code. Wifi is eigenlijk voor Lodge gasten maar hij vindt dat iedereen in Yosemite een Yosemite gast is. Leuk en aardig dus en we gaan er mee aan de slag.
In de lodge is ook een souvenir shop waar veel leukere Yosemite-nalia te vinden zijn. Eef scoort een heel Amerikaanse Yosemite-hooded sweater.
In de food court nemen een biertje en chipje en kunnen we internetten! Snel even blog posts online gooien.
Omdat we nu heel dicht bij de Yosemite falls zijn, lopen we daar nog even heen voor fraaie foto’s. Het blijft bijzonder die enorme watervallen. Na al die rode rosten is dit weer eens een gave afwisseling.
Nu springen we weer in de shuttle terug naar onze campground. Halverwege kunnen we niet verder want er is een vrouwtje met haar pickup in greppel gereden. Er wordt al druk getakeld en al snel kunnen we verder. Was het een hert of een squirrel waar ze voor uit wilde wijken?
We eten snel want het rangerprogram voor vanavond begint al bijna (8 uur als de zon bijna onder is, zodat de powerpoints goed te zien zijn in het open lucht amphitheater. Vanavond is het ranger program over Fire in Yosemite. Het is een ranger vrouw die voormalig Park Firefighter is. Er volgt een leuk verhaal over alle soorten vuur die in parken voor komt en die ze zelf aansteken. Allerlei weetjes over het nut van vuur in een park als Yosemite. Het is zelfs zo dat de grote Sequoia’s een schoongebrande ondergrond nodig hebben om de zaadjes die uit piepkleine cones komen, wortel te laten schieten. Er was nog een boom met dennenappels die vuur nodig heeft om de cones open te laten springen. De naam is ons even ontsprongen maar spectaculair is het wel!
Tegen half tien is het afgelopen en hebben wij ons drukke programma er ook op zitten. Nog even met een coffee bijkomen en dan lekker douchen in onze RV.
Woord van de dag: Prescribed Fire, uit het vuurverhaal van de ranger wordt duidelijk dat de prescribed fire’s heel belangrijk zijn. Ze hoeven overigens niet altijd goed af te lopen!!!
Natuurlijk vraagt de ranger of we goed geslapen hebben.....geen beren gezien? Er was geen report van beren op onze campground deze avond verteld hij uiteindelijk.
Er is een weersvoorspelling voor vandaag dus da’s ook lekker: zonnig en 70’s! Prima dus om naar de Top of the Nevada Falls te gaan hike-en. We moeten voldoende water meenemen en regenkleding, krijgen we als advies.
Er komt nog een man coffee drinken. Hij komt al vanaf 1986 elk eerste weekend van mei naar Yosemite met zijn vrouw en gezin. Hij is in 1986 getrouwd in de Awahnee meadow. Hij komt uit de south bay area (4 uur rijden van Yosemite vandaan). Het is een vrij grote kerel met enorme baard. Het is een beetje een hippie computer nerd type van begin vijftig. De ranger en die man vinden helemaal leuk dat we vanuit Nederland naar Yosemite zijn gekomen.
Na de coffee pakken we snel onze spullen om op tijd aan onze hike te beginnen. Het is vandaag zaterdag en vanuit onze Zion ervaring is de zaterdag het drukste in de Nationale Parken.
Onze hike begint bij de Happy Isles. Het is er nog niet zo druk en we gaan omhoog. Onze hike komt langs 2 watervallen: Vernal falls en Nevada falls. Het is niet zo’n verre hike (helemaal rond iets meer dan 7 mijl) maar over dat stuk gaat het 2000 ft omhoog en 2000 ft omlaag. Naar de eerste waterval gaat het easy. Daar is het relatief druk al om half tien ‘s morgens. Maar goed er zijn ook heel veel mensen die alleen de Vernal falls gaan bekijken. Na een afalt pad en een brug over de snelstromende Merced River, komen we bij een uitgehakte trap vlak langs de enorme waterval. Het is er een grote spray van de val en we doen snel onze regendelen van onze jassen aan. Foto’s maken is bijna onmogelijk hier. Het is wel een heel gaaf gezicht met de zon die door de mist van de waterval heen komt.
Na een eindeloos maar heel gaaf stuk trappen lopen komen we boven de Vernall falls. Hier kijk je mooi naar beneden met de zon in de rug op de mist krijg je mooie regenbogen! Dit worden vast coole plaatjes. Op en om het pad is het een drukt van belang van de bergen squirrels die lopen te bedelen voor wat te snacken.
Wij gaan door naar de volgende Falls. Het blijft onderweg lekker omhoog gaan. We maken nog hier een daar een praatje met wat Amerikanen. Ze zijn met een groep vrienden een dag in Yosemite. Dat deden ze elk jaar 1 dag omdat ze 10 tot 12 uur per dag werken en daarnaast ook nog eens nauwelijks vrije dagen hadden (en een gezin met kinderen hebben). Ze waren helemaal jaloers op ons dat we zo lang vrij konden krijgen en zo’n reis konden maken. Dan realiseer je je weer dat het inderdaad best bijzonder is. Voor je gevoel heeft iedereen die rond je loopt in een park en een hike doet al die andere parken natuurlijk ook gezien. Dat is natuurlijk helemaal niet zo.
De Nevada fall is qua klim niet nat en we komen lekker in het zonnetje boven. Een geweldig uitzicht over de vallei en een enorme razende waterval onder je. Geweldig, daar doe je het voor. Er is een hele mooie view bij een hek naast de waterval waar de rost en het water loodrecht naar beneden gaan. De Eef kijkt hier maar even niet naar beneden en ziet het later wel op de foto’s.
We zijn naar boven gekomen over het zogenaamde “mist”-trail. Naar beneden zouden we over het John Muir trail moeten kunnen. Meteen aan het begin staat er echter een hek op de weg. Voor ons lopen mensen langs het hek het pad op en gaan zo naar beneden. Tja, er staat verder niks bij en we hebben nagevraagd of de paden open waren (en dat was zo). We gaan ook op pad. Meteen is het wel een berg sneeuw waar je langs moet en een bak smeltwater die van de berg boven je naar beneden komt (lekker fris in je nek!), maar dat is maar een klein stukje. Al snel zitten we op een lekker pad dat gestaag naar beneden wentelt. Er zijn meer mensen op dit pad dus het zal allemaal wel goed zijn. Na een uurtje komen we nog een soort sneeuwtrap tegen waar ook scheppen bij staan als je zelf wat weg wil scheppen, verder is het een top pad!
Halverwege komen we weer in de buurt van de Vernal Falls (nu aan de andere kant). Daar is weer een hek. Nu staat er op het hek: Dangerous Rockfall! Road Closed! Hmmm dat hadden ze boven ook wel neer kunnen zetten. Het volgende deel van het pad gaat eigenlijk gewoon snel naar beneden en aan de voet van de Vernal Falls is het enorm druk. Het is nu een uur of half drie en inderdaad de zaterdag is een van de drukste dagen in Yosemite.
We kijken nog even bij de Nature Centre bij de Happy Isles naar oude Rock Fall. Er was een man aan het opscheppen tegen een ranger dat ie een mountain lion had gezien op de parkeerplaats. De ranger was niet onder de indruk (hij geloofde er geen hout van :) ).
We willen eigenlijk met de free shuttle naar de campground. Die is afgeladen vol en we kunnen er niet bij. We moeten wachten op de volgende. Daar hebben we geen zin en dan maar te voet. Eigenlijk ben je er zo.
Bij de camper pikken we maccie op en gaan nu wel met de shuttle naar Yosemite Lodge. Daar zou je wireless internet moeten hebben. Geen idee of je moet betalen, maar dat gaan we uitzoeken.
Daar aangekomen vind maccie een wifi netwerk, maar inderdaad moet je een code hebben. Bij de receptie van de lodge vragen we hoe dit zit. We krijgen van de receptie een kaartje met een code. Wifi is eigenlijk voor Lodge gasten maar hij vindt dat iedereen in Yosemite een Yosemite gast is. Leuk en aardig dus en we gaan er mee aan de slag.
In de lodge is ook een souvenir shop waar veel leukere Yosemite-nalia te vinden zijn. Eef scoort een heel Amerikaanse Yosemite-hooded sweater.
In de food court nemen een biertje en chipje en kunnen we internetten! Snel even blog posts online gooien.
Omdat we nu heel dicht bij de Yosemite falls zijn, lopen we daar nog even heen voor fraaie foto’s. Het blijft bijzonder die enorme watervallen. Na al die rode rosten is dit weer eens een gave afwisseling.
Nu springen we weer in de shuttle terug naar onze campground. Halverwege kunnen we niet verder want er is een vrouwtje met haar pickup in greppel gereden. Er wordt al druk getakeld en al snel kunnen we verder. Was het een hert of een squirrel waar ze voor uit wilde wijken?
We eten snel want het rangerprogram voor vanavond begint al bijna (8 uur als de zon bijna onder is, zodat de powerpoints goed te zien zijn in het open lucht amphitheater. Vanavond is het ranger program over Fire in Yosemite. Het is een ranger vrouw die voormalig Park Firefighter is. Er volgt een leuk verhaal over alle soorten vuur die in parken voor komt en die ze zelf aansteken. Allerlei weetjes over het nut van vuur in een park als Yosemite. Het is zelfs zo dat de grote Sequoia’s een schoongebrande ondergrond nodig hebben om de zaadjes die uit piepkleine cones komen, wortel te laten schieten. Er was nog een boom met dennenappels die vuur nodig heeft om de cones open te laten springen. De naam is ons even ontsprongen maar spectaculair is het wel!
Tegen half tien is het afgelopen en hebben wij ons drukke programma er ook op zitten. Nog even met een coffee bijkomen en dan lekker douchen in onze RV.
Woord van de dag: Prescribed Fire, uit het vuurverhaal van de ranger wordt duidelijk dat de prescribed fire’s heel belangrijk zijn. Ze hoeven overigens niet altijd goed af te lopen!!!
Dag 20: Yosemite, Wawona - Yosemite, Lower Pines
We zijn vannacht niet wakker geschud door beren. Het is wel ontzettend lekker om in dit park te staan. Tussen al die grote bomen en gekwetter van vogels met rondrennede eekhoorns, voel je je enorm outdoor en in de wildernis!
Bij het uitchecken vraagt Eef nog even waar de dump station is in Yosemite Village. De Ranger bij ons hokje weet het niet precies en belt even om het uit te zoeken. Ze zijn allemaal ontzettend aardig en behulpzaam.
De rit naar Lower Pines in is binnen het park en kost toch nog een uur rijden. Het is een grote kronkelweg die wel ontzettend mooi is. Langzaam krijgen we uitzicht op Yosemite Valley.
De eerste waterval die we gaan zien ligt onderweg op de route. Het is de Bridal Veil waterfall. We stoppen nu het nog vroeg is en nog relatief rustig op de parkeerplaats bij de waterval. Je kan er zo heen lopen. De waterval is gigantisch! Er is een fotoclub druk bezig foto’s te maken met camera’s op gigantische statieven en enorme lenzen. Hiervandaan kun je aan de andere kant van de Vallei ook een waterval zien. Ook al een die van enorme hoogte naar beneden komt zetten. Een stukje verder rijden en we kunnen beter stoppen om mooie views te krijgen van de andere waterval. Dat Yosemite bevalt wel. De natuur met zijn sequoia’s die we gisteren zagen en de vallei met de watervallen die we deze morgen al zien maken dat Yosemite helemaal geen Europees park is (we waren er van te voren een beetje bang voor).
In Yosemite Village zijn we al vrij vroeg dus we kunnen waarschijnlijk nog niet op de camping terecht. We parkeren op de day use parking waar het ook nog rustig is en gaan op verkenning uit. Yosemite Village is al vrij groot en we zoeken het Visitors Centre op voor wat hike tips. We struinen nog wat rond door de gift shop tussen allerlei berenalia. Je zit hier per slot van rekening tussen de black bears.
Tegen elven gaan we weer richting de RV om naar de dump site de gaan en vervolgens in te checken. De dump site is tegenover de campground en we zijn net op tijd. Om 12 uur is check out tijd en dan gaan alle big rigs, campers en caravans nog even langs de dump site. We zijn ze net voor en vullen lekker alles bij (en legen de grey water tank).
Onze site is meteen aan het begin van de campground en om 12 u sharp staan we lekker voor 2 dagen midden in Yosemite!
Om 12.30 u. begint er een Bear Walk met een ranger en wij zijn paraat. Het is een vrij klein groepje en de ranger begint leuk over beren anekdotes te vertellen die hij zelf had meegemaakt. Het leek een vrij iel mannetje maar hij verjaagd beren alsof het niets is. We komen ontzettend veel te weten over hoe slim beren wel niet zijn. Eigenlijk zijn beren slimmer dan toeristen. Ze hebben zulke ingewikkelde anti-beer afvalbakken dat de mensen ze al niet meer snappen en daardoor de beren lekker makkelijk bij hun hapjes kunnen. Ook vertelt de ranger over de geschiedenis van de beren in Yosemite. Het blijkt dat er door de jaren heen veel veranderd is. Hopelijk blijven ze zo dynamisch omgaan met de beren. We zijn leuk een anderhalf uur bezig en we krijgen ook allerlei foto’s te zien van hoe de beren in auto’s breken. Ze trekken echt letterlijk je deur eruit. Een beer in een auto is al grappig maar ze klimmen ook in grote afvalbakken. Da’s wel schrikken als je ‘s ochtends zo’n bak open trekt om je afval weg te gooien.
We leren ook dat beren gewoon vlak bij de campground zitten. Je ziet ze niet maar ze zijn er bijna altijd wel. Zeker ‘s avonds struinen ze rond op zoek naar makkelijk eten. Daarom zijn er altijd ‘s nachts rangers die lopen te controleren of de beren nergens bij kunnen. Als de beren dan toch wat vinden worden ze door de rangers weggejaagd. Dit doen ze gewoon met een hoop lawaai en tegenwoordig ook paintball guns.
De rest van de middag gaan we een korte hike naar mirror lake doen. Deze hike is lekker makkelijk om er in te komen. We nemen echter al snel een pad dat afbuigt van het verharde pad. We komen uiteindelijk aan de ‘verkeerde’ kant van het meer terecht. Er lijkt een spoor verder te gaan maar na een half uur is het spoor toch echt niet meer begaanbaar. Achter ons lopen ook mensen die maar omdraaien. Uiteindelijk is de korte simpele hike toch best lang geworden. Helaas geen beren of bobcats gezien onderweg.
Na de hike hobbelen we terug naar Curry Village. We komen niet echt leuke souvenirs tegen. Vandaar uit keren we langs een van de meadows terug naar onze Lower Pines Campground terug. Er staan allemaal hertjes te grazen en die worden door hordes mensen op de foto gezet. Wij gaan er natuurlijk ook even kijken.
Terug op de campground gaat Eef lekker wraps maken. Na het eten is er hier op de campground in het amphitheater een ranger-talk. Net als in Zion is er een ranger die een powerpoint op groot scherm gooit en zijn specialiteit vertelt. Vanavond is er een ranger die vertelt over de Yosemite Wilderness. Voornamelijk een geschiedkundig verhaal van Yosemite. Wel heel veel weetjes over het hoe en waarom Yosemite er nu uitziet zoals het er uitziet. Er zitten iets te veel plaatjes van oude kerels met citaten in zijn verhaal, maar verder is het erg leuk. Beter dan lam op de bank TV kijken :)
Als we in het pikkedonker terug lopen naar RV kan elk geluid, geristel wel een beer zijn. Ze lopen overal rond en zeker over de campgrounds om te kijken naar easy food! We komen heelhuids bij de camper aan zonder beer-encounter.
Woord van de dag: Bear-locker. Uit het verhaal met de Bear Walk ranger is wel duidelijk hoe slim beren zijn. Nieuwe modellen bear lockers en bear containers (als je backpackt door de wilderness, kun je deze huren) worden door dierentuin beren getest. Ze vragen aan de beren in een dierentuin of ze er aan mee willen doen en dan mogen ze kijken of de nieuwe modellen open kunnen. Be Bear Aware!
Bij het uitchecken vraagt Eef nog even waar de dump station is in Yosemite Village. De Ranger bij ons hokje weet het niet precies en belt even om het uit te zoeken. Ze zijn allemaal ontzettend aardig en behulpzaam.
De rit naar Lower Pines in is binnen het park en kost toch nog een uur rijden. Het is een grote kronkelweg die wel ontzettend mooi is. Langzaam krijgen we uitzicht op Yosemite Valley.
De eerste waterval die we gaan zien ligt onderweg op de route. Het is de Bridal Veil waterfall. We stoppen nu het nog vroeg is en nog relatief rustig op de parkeerplaats bij de waterval. Je kan er zo heen lopen. De waterval is gigantisch! Er is een fotoclub druk bezig foto’s te maken met camera’s op gigantische statieven en enorme lenzen. Hiervandaan kun je aan de andere kant van de Vallei ook een waterval zien. Ook al een die van enorme hoogte naar beneden komt zetten. Een stukje verder rijden en we kunnen beter stoppen om mooie views te krijgen van de andere waterval. Dat Yosemite bevalt wel. De natuur met zijn sequoia’s die we gisteren zagen en de vallei met de watervallen die we deze morgen al zien maken dat Yosemite helemaal geen Europees park is (we waren er van te voren een beetje bang voor).
In Yosemite Village zijn we al vrij vroeg dus we kunnen waarschijnlijk nog niet op de camping terecht. We parkeren op de day use parking waar het ook nog rustig is en gaan op verkenning uit. Yosemite Village is al vrij groot en we zoeken het Visitors Centre op voor wat hike tips. We struinen nog wat rond door de gift shop tussen allerlei berenalia. Je zit hier per slot van rekening tussen de black bears.
Tegen elven gaan we weer richting de RV om naar de dump site de gaan en vervolgens in te checken. De dump site is tegenover de campground en we zijn net op tijd. Om 12 uur is check out tijd en dan gaan alle big rigs, campers en caravans nog even langs de dump site. We zijn ze net voor en vullen lekker alles bij (en legen de grey water tank).
Onze site is meteen aan het begin van de campground en om 12 u sharp staan we lekker voor 2 dagen midden in Yosemite!
Om 12.30 u. begint er een Bear Walk met een ranger en wij zijn paraat. Het is een vrij klein groepje en de ranger begint leuk over beren anekdotes te vertellen die hij zelf had meegemaakt. Het leek een vrij iel mannetje maar hij verjaagd beren alsof het niets is. We komen ontzettend veel te weten over hoe slim beren wel niet zijn. Eigenlijk zijn beren slimmer dan toeristen. Ze hebben zulke ingewikkelde anti-beer afvalbakken dat de mensen ze al niet meer snappen en daardoor de beren lekker makkelijk bij hun hapjes kunnen. Ook vertelt de ranger over de geschiedenis van de beren in Yosemite. Het blijkt dat er door de jaren heen veel veranderd is. Hopelijk blijven ze zo dynamisch omgaan met de beren. We zijn leuk een anderhalf uur bezig en we krijgen ook allerlei foto’s te zien van hoe de beren in auto’s breken. Ze trekken echt letterlijk je deur eruit. Een beer in een auto is al grappig maar ze klimmen ook in grote afvalbakken. Da’s wel schrikken als je ‘s ochtends zo’n bak open trekt om je afval weg te gooien.
We leren ook dat beren gewoon vlak bij de campground zitten. Je ziet ze niet maar ze zijn er bijna altijd wel. Zeker ‘s avonds struinen ze rond op zoek naar makkelijk eten. Daarom zijn er altijd ‘s nachts rangers die lopen te controleren of de beren nergens bij kunnen. Als de beren dan toch wat vinden worden ze door de rangers weggejaagd. Dit doen ze gewoon met een hoop lawaai en tegenwoordig ook paintball guns.
De rest van de middag gaan we een korte hike naar mirror lake doen. Deze hike is lekker makkelijk om er in te komen. We nemen echter al snel een pad dat afbuigt van het verharde pad. We komen uiteindelijk aan de ‘verkeerde’ kant van het meer terecht. Er lijkt een spoor verder te gaan maar na een half uur is het spoor toch echt niet meer begaanbaar. Achter ons lopen ook mensen die maar omdraaien. Uiteindelijk is de korte simpele hike toch best lang geworden. Helaas geen beren of bobcats gezien onderweg.
Na de hike hobbelen we terug naar Curry Village. We komen niet echt leuke souvenirs tegen. Vandaar uit keren we langs een van de meadows terug naar onze Lower Pines Campground terug. Er staan allemaal hertjes te grazen en die worden door hordes mensen op de foto gezet. Wij gaan er natuurlijk ook even kijken.
Terug op de campground gaat Eef lekker wraps maken. Na het eten is er hier op de campground in het amphitheater een ranger-talk. Net als in Zion is er een ranger die een powerpoint op groot scherm gooit en zijn specialiteit vertelt. Vanavond is er een ranger die vertelt over de Yosemite Wilderness. Voornamelijk een geschiedkundig verhaal van Yosemite. Wel heel veel weetjes over het hoe en waarom Yosemite er nu uitziet zoals het er uitziet. Er zitten iets te veel plaatjes van oude kerels met citaten in zijn verhaal, maar verder is het erg leuk. Beter dan lam op de bank TV kijken :)
Als we in het pikkedonker terug lopen naar RV kan elk geluid, geristel wel een beer zijn. Ze lopen overal rond en zeker over de campgrounds om te kijken naar easy food! We komen heelhuids bij de camper aan zonder beer-encounter.
Woord van de dag: Bear-locker. Uit het verhaal met de Bear Walk ranger is wel duidelijk hoe slim beren zijn. Nieuwe modellen bear lockers en bear containers (als je backpackt door de wilderness, kun je deze huren) worden door dierentuin beren getest. Ze vragen aan de beren in een dierentuin of ze er aan mee willen doen en dan mogen ze kijken of de nieuwe modellen open kunnen. Be Bear Aware!
zondag, mei 04, 2008
Dag 19: Bakersfield - Wawona (Yosemite N.P.)
De campsite in Bakersfield staat langs een drukke weg. Voor je rust moet je hier niet staan. Wij waren behoorlijk afgepeigerd dus dan slaap je prima. Voor een doorreis camping was ie goed genoeg (jammer dat de pool niet open was en er helaas geen wifi was).
Brekken met getoaste aardappelboterhammen en we kunnen op pad. Onwards naar Yosemite. Her is nu nog een kleine 150 mijl toeren. De weg erheen is een relatief goede snelweg (afwisselend 2 en 3 baans). Langs de snelweg kijk je je ogen uit. Het staat er eigenlijk vol met wijnranken en fruitbomen met daartussen enorme reclame borden. Dit wordt afgewisseld met enorme RV bedrijven, industrieterreintjes in opkomst en autohandelaren met overal wapperende gigantische Amerikaanse vlaggen. Overal zijn ook reststops. We moeten halverwege een keer tanken. We stoppen bij rest stop waar ook een cheesefarm is! Geweldig...... Anyway als Tom staat te tanken, komt er een Amerikaan die daarnaast zijn pickup staat vol te gooien een praatje maken. Hij wil weten wat het kost om de RV vol te gooien. Het gaat al snel over de benzine prijzen en zo. Natuurlijk wil hij weten waar je vandaan komt. Handenschuddend is het een nice to meet you en we gaan weer verder. Onze roadtrip naar Yosemite continues.
Uiteindelijk rijden we parkgebied binnen en stoppen we bij Coarsegold om eens lekker te gaan lunchen. Er is een Subway en de footlongs van weleer zitten nog in ons geheugen gegrift. Alles is hier leuk aangekleed met Amerikaanse vlaggen en rosetten. We gaan lekker Subwayen en nemen allebei de Veggie Delight footlongs! We hebben honger want in no time zijn ze op!
Een paar mijl en we zijn bij de Park Boundary. Met onze Annual Park pass mogen we door en krijgen we infoboekjes en kaarten van Yosemite. Straks maar eens leuk uitzoeken wat voor Ranger programs ze hier allemaal hebben. Je kan meteen naar Mariposa Grove om de Sequoia’s te zien. De weg is pas een paar dagen open dus we hebben geluk. Je mag er eigenlijk alleen maar als je een voertuig hebt dat kleiner is dan 23 foot. Wij zijn 24 foot maar we worden gemeten en we mogen door van de ranger. Waarschijnlijk omdat het nog zo rustig is, want we moeten parkeren op de commercial busses parkeerplaatsen.
Zo ben je mijlen aan vreten met de RV en zo sta je ineens tussen de sequoia’s. Natuurlijk weet je dat het grote bomen zijn, maar dit zijn GROTE BOMEN. Het heet ook Big Tree’s op alle borden. Wel lekker duidelijk die Amerikanen. Maar om nog maar even duidelijk te maken hoe groot de bomen zijn, ze zijn dus groot!! Je kan zelf een pad tussen de bomen lopen en het gaat flink omhoog. We halen een routebeschrijving en komen langs de Fallen Monarch (een gigantische sequoia die al een paar eeuwen op de grond ligt en nog niet vergaan is).
De gaafste van allemaal is de Grizzly Giant. Hij is zo enorm dat zijn zijtakken er al uitzien als hele bomen. Echt imposant en heel stoer. Ondanks ons voornemen om squirels niet meer te fotograferen tenzij ze een handstand doen, poseren ze hier wel heel leuk voor de camera. Onderweg zien we ook nog leuke jonge mule-deer grazen in de schaduw. Echt een leuk bos Mariposa Grove. We gaan niet helemaal omhoog naar de omgevallen tunnel tree, maar komen wel door de California Tunnel Tree.
Na een anderhalf uur hoppen we weer in de RV naar Wawona campground. Tegen half vijf komen we daar aan. De campsite is helemaal vol maar wij hebben lekker gereserveerd! We staan heel gaaf aan het water. Het is hier heel anders (hoe vaak hebben we dit al geroepen in alle parken tot nog toe?). De temperatuur is wel even wat lager dan in Death Valley maar het is nog steeds een strak blauwe lucht en heerlijke zon.
Dit is de plek om goed bij te komen van de 2-daagse reis van Death Valley hierheen. Morgen trekken we echt naar het hart van het park waar we 2 dagen op de camping Lower Pines zullen staan. Daar kunnen we dan ook leuke hikes gaan doen en de ranger programs bekijken. Alle boekjes en folders die we hebben gekregen staan er bol van dus we gaan het nog druk krijgen.
Eef gaat lekker spaghetti maken met eggplant en vegetarische pepperoni. Dat laatste is even wennen, maar gaat er uiteindelijk goed in.
We komen er ook achter dat onze watertank niet eens meer halfvol is! Ofwel dat wordt heel kort douchen. Eef doet de shortest shower in the western hemisphere. Morgen maar een dumpstation opzoeken zodat we water bij kunnen vullen. Dom dat we daar dan weer niet aan gedacht hadden! In Yosemite Village zal er best een mogelijkheid zijn om bij te tanken.
Woord van de dag: ATF = All Time Favorite. Onderweg heeft de radio een heel cool classic rock station opgepikt. Ze draaien echt alleen maar klassiekers. Zo veel Pearl Jam, Nirvana, Metallica, Steve Vay en whatnot heb je nog niet achter elkaar gehoord. De presentator heeft het continu over ATF’s (en dat zijn het ook) totdat we er achter komen waar de afkorting voor staat.
Brekken met getoaste aardappelboterhammen en we kunnen op pad. Onwards naar Yosemite. Her is nu nog een kleine 150 mijl toeren. De weg erheen is een relatief goede snelweg (afwisselend 2 en 3 baans). Langs de snelweg kijk je je ogen uit. Het staat er eigenlijk vol met wijnranken en fruitbomen met daartussen enorme reclame borden. Dit wordt afgewisseld met enorme RV bedrijven, industrieterreintjes in opkomst en autohandelaren met overal wapperende gigantische Amerikaanse vlaggen. Overal zijn ook reststops. We moeten halverwege een keer tanken. We stoppen bij rest stop waar ook een cheesefarm is! Geweldig...... Anyway als Tom staat te tanken, komt er een Amerikaan die daarnaast zijn pickup staat vol te gooien een praatje maken. Hij wil weten wat het kost om de RV vol te gooien. Het gaat al snel over de benzine prijzen en zo. Natuurlijk wil hij weten waar je vandaan komt. Handenschuddend is het een nice to meet you en we gaan weer verder. Onze roadtrip naar Yosemite continues.
Uiteindelijk rijden we parkgebied binnen en stoppen we bij Coarsegold om eens lekker te gaan lunchen. Er is een Subway en de footlongs van weleer zitten nog in ons geheugen gegrift. Alles is hier leuk aangekleed met Amerikaanse vlaggen en rosetten. We gaan lekker Subwayen en nemen allebei de Veggie Delight footlongs! We hebben honger want in no time zijn ze op!
Een paar mijl en we zijn bij de Park Boundary. Met onze Annual Park pass mogen we door en krijgen we infoboekjes en kaarten van Yosemite. Straks maar eens leuk uitzoeken wat voor Ranger programs ze hier allemaal hebben. Je kan meteen naar Mariposa Grove om de Sequoia’s te zien. De weg is pas een paar dagen open dus we hebben geluk. Je mag er eigenlijk alleen maar als je een voertuig hebt dat kleiner is dan 23 foot. Wij zijn 24 foot maar we worden gemeten en we mogen door van de ranger. Waarschijnlijk omdat het nog zo rustig is, want we moeten parkeren op de commercial busses parkeerplaatsen.
Zo ben je mijlen aan vreten met de RV en zo sta je ineens tussen de sequoia’s. Natuurlijk weet je dat het grote bomen zijn, maar dit zijn GROTE BOMEN. Het heet ook Big Tree’s op alle borden. Wel lekker duidelijk die Amerikanen. Maar om nog maar even duidelijk te maken hoe groot de bomen zijn, ze zijn dus groot!! Je kan zelf een pad tussen de bomen lopen en het gaat flink omhoog. We halen een routebeschrijving en komen langs de Fallen Monarch (een gigantische sequoia die al een paar eeuwen op de grond ligt en nog niet vergaan is).
De gaafste van allemaal is de Grizzly Giant. Hij is zo enorm dat zijn zijtakken er al uitzien als hele bomen. Echt imposant en heel stoer. Ondanks ons voornemen om squirels niet meer te fotograferen tenzij ze een handstand doen, poseren ze hier wel heel leuk voor de camera. Onderweg zien we ook nog leuke jonge mule-deer grazen in de schaduw. Echt een leuk bos Mariposa Grove. We gaan niet helemaal omhoog naar de omgevallen tunnel tree, maar komen wel door de California Tunnel Tree.Na een anderhalf uur hoppen we weer in de RV naar Wawona campground. Tegen half vijf komen we daar aan. De campsite is helemaal vol maar wij hebben lekker gereserveerd! We staan heel gaaf aan het water. Het is hier heel anders (hoe vaak hebben we dit al geroepen in alle parken tot nog toe?). De temperatuur is wel even wat lager dan in Death Valley maar het is nog steeds een strak blauwe lucht en heerlijke zon.
Dit is de plek om goed bij te komen van de 2-daagse reis van Death Valley hierheen. Morgen trekken we echt naar het hart van het park waar we 2 dagen op de camping Lower Pines zullen staan. Daar kunnen we dan ook leuke hikes gaan doen en de ranger programs bekijken. Alle boekjes en folders die we hebben gekregen staan er bol van dus we gaan het nog druk krijgen.
Eef gaat lekker spaghetti maken met eggplant en vegetarische pepperoni. Dat laatste is even wennen, maar gaat er uiteindelijk goed in.
We komen er ook achter dat onze watertank niet eens meer halfvol is! Ofwel dat wordt heel kort douchen. Eef doet de shortest shower in the western hemisphere. Morgen maar een dumpstation opzoeken zodat we water bij kunnen vullen. Dom dat we daar dan weer niet aan gedacht hadden! In Yosemite Village zal er best een mogelijkheid zijn om bij te tanken.
Woord van de dag: ATF = All Time Favorite. Onderweg heeft de radio een heel cool classic rock station opgepikt. Ze draaien echt alleen maar klassiekers. Zo veel Pearl Jam, Nirvana, Metallica, Steve Vay en whatnot heb je nog niet achter elkaar gehoord. De presentator heeft het continu over ATF’s (en dat zijn het ook) totdat we er achter komen waar de afkorting voor staat.
Dag 18: Death Valley - Bakersfield
Vandaag begint de tocht richting Yosemite. We kunnen in theorie wel in 1 dag van Death Valley naar Yosemite. Dat is wel iets van de orde 500 mijl en volgens de tomtom dik 9 en half uur (zonder pauze!). Omdat de Tioga pas nog dicht is moeten we helemaal om rijden over het zuiden. Niets aan te doen dus en we hebben er ook 2 dagen voor gereserveerd.
We zijn al om half zeven wakker en het is al 30 graden. Lekker warm dat Death Valley. Voordeel is wel dat je al vroeg wat kan gaan doen (je moet wel anders schroei je weg!).
We ontbijten en rijden van onze wervelwindstofzandcamping af. Onderweg de Valley uit komen we nog langs een paar leuke bezienswaardigheden. De eerste is een borax mijn uit 1880. Borax is een soort soda. Eigenlijk een beetje zielige bezienswaardigheid. Het is een oude roestige stookoven met wat half overgebleven stenen muurtjes. We gaan maar snel weer verder want ondertussen worden we gezandstraald.
De volgende stop is bij de pupfish! Ze zijn leuk en stoer. Het zijn kleine visjes die zich aan hebben gepast aan zout water. Er is een klein zout water kreekje genaamd Salt Water Creek. Er loopt een pad over vlonders met allerlei weetjes over de pupfish. Eigenlijk wel erg geinig zo in de desolate desert!
Dan maar weer verder om toch deze stoffige, zoute, winderige, hete vlakte achter ons te laten. We zijn in de buurt van bewoonde wereld (Stovepipe Wells is vlakbij) en stoppen nog een keer bij de Sand Dunes. Dat zijn (hoe wonderbaarlijk) grote duinen zand. Het interessante is wel dat deze duinen eerst een heel stuk over de vlakte hebben gezworven door wind en vlakke ondergrond, en nu stil zijn komen te liggen. We lopen er doorheen en inderdaad is het er vrijwel windstil. Gek ineens na 2 dagen zwiepende wind. Blijkbaar is de vallei hier zo gevormd dat er weinig wind is. Niet genoeg om de duinen verder te blazen.
In Stovepipe Wells koopt Eefje een nieuw boek van Tony Hillerman (en Navajo-detective).
De weg gaat weer flink omhoog omdat we over een pas de vallei uit moeten. Uiteindelijk komen we in Panamint Springs en lopen we een bar binnen voor koffie met cheesecake. Heel raar dat iemand ‘s morgens een dessert wil, maar wij vonden het lekker.
Aangesterkt tuffen we weer verder en komen we door het stadje Dunmovin(!) waar een verlaten trailerpark ligt met een groot reclame bord langs de weg met bijna weggevaagde letters “EAT”. Geweldig om dit allemaal te zien langs de weg. Vervolgens gaan we tanken in Coso junction en lunchen we. Er is verder geen junction te zien maar goed :)
Door maar weer want na een leuke ochtend nog Death Valley bekijken moeten we toch echt een flink eind opschieten richting Yosemite. Het plan is om naar de KOA van Lake Isabella te rijden. Onderweg begint het harder en harder te waaien. De RV heeft er gewoon echt moeite mee. In de buurt van Lake Isabella komen we tegen 3 uur de KOA tegen. Het is eigenlijk te vroeg om nu al te stoppen. Als we dat doen moeten we morgen weer veel verder rijden. Daarnaast waai je hier helemaal weg dus we gaan door. In de RV liggen wat boekjes uit 2006 over KOA campings en een soort telefoongids met camp sites per plaats. In de buurt van Bakersfield zou een KOA moeten liggen en dat is een kleine 100 mijl verderop. Op zich mooi te doen, dan hebben we morgen minder te rijden.
Als we uiteindelijk langs de camp site (Bakersfield RV Park) rijden, lijkt hij nog wel op een KOA (driehoekige receptiegebouw) maar is er niets wat daar op wijst te zien. Aangezien we nu toch echt wel willen stoppen, gaan we een plekje regelen.
Het is uitgestorven op deze camp site. Er zijn 10 vaste plekken bezet en 1 andere plek bezet met een 5th wheel. Hij is wel goedkoop, goedkoper dan een KOA. Maar dan blijkt uiteindelijk ook dat deze voormalige KOA niet zo goed meer onderhouden is. Wat maakt het uit als je je RV hebt met alles er op en er aan!
We komen helemaal weer tot rust na de lange rit vandaag. Morgen lekker maar een relatief klein stukje naar Yosemite!
We zijn al om half zeven wakker en het is al 30 graden. Lekker warm dat Death Valley. Voordeel is wel dat je al vroeg wat kan gaan doen (je moet wel anders schroei je weg!).
We ontbijten en rijden van onze wervelwindstofzandcamping af. Onderweg de Valley uit komen we nog langs een paar leuke bezienswaardigheden. De eerste is een borax mijn uit 1880. Borax is een soort soda. Eigenlijk een beetje zielige bezienswaardigheid. Het is een oude roestige stookoven met wat half overgebleven stenen muurtjes. We gaan maar snel weer verder want ondertussen worden we gezandstraald.
De volgende stop is bij de pupfish! Ze zijn leuk en stoer. Het zijn kleine visjes die zich aan hebben gepast aan zout water. Er is een klein zout water kreekje genaamd Salt Water Creek. Er loopt een pad over vlonders met allerlei weetjes over de pupfish. Eigenlijk wel erg geinig zo in de desolate desert!
Dan maar weer verder om toch deze stoffige, zoute, winderige, hete vlakte achter ons te laten. We zijn in de buurt van bewoonde wereld (Stovepipe Wells is vlakbij) en stoppen nog een keer bij de Sand Dunes. Dat zijn (hoe wonderbaarlijk) grote duinen zand. Het interessante is wel dat deze duinen eerst een heel stuk over de vlakte hebben gezworven door wind en vlakke ondergrond, en nu stil zijn komen te liggen. We lopen er doorheen en inderdaad is het er vrijwel windstil. Gek ineens na 2 dagen zwiepende wind. Blijkbaar is de vallei hier zo gevormd dat er weinig wind is. Niet genoeg om de duinen verder te blazen.
In Stovepipe Wells koopt Eefje een nieuw boek van Tony Hillerman (en Navajo-detective).
De weg gaat weer flink omhoog omdat we over een pas de vallei uit moeten. Uiteindelijk komen we in Panamint Springs en lopen we een bar binnen voor koffie met cheesecake. Heel raar dat iemand ‘s morgens een dessert wil, maar wij vonden het lekker.
Aangesterkt tuffen we weer verder en komen we door het stadje Dunmovin(!) waar een verlaten trailerpark ligt met een groot reclame bord langs de weg met bijna weggevaagde letters “EAT”. Geweldig om dit allemaal te zien langs de weg. Vervolgens gaan we tanken in Coso junction en lunchen we. Er is verder geen junction te zien maar goed :)
Door maar weer want na een leuke ochtend nog Death Valley bekijken moeten we toch echt een flink eind opschieten richting Yosemite. Het plan is om naar de KOA van Lake Isabella te rijden. Onderweg begint het harder en harder te waaien. De RV heeft er gewoon echt moeite mee. In de buurt van Lake Isabella komen we tegen 3 uur de KOA tegen. Het is eigenlijk te vroeg om nu al te stoppen. Als we dat doen moeten we morgen weer veel verder rijden. Daarnaast waai je hier helemaal weg dus we gaan door. In de RV liggen wat boekjes uit 2006 over KOA campings en een soort telefoongids met camp sites per plaats. In de buurt van Bakersfield zou een KOA moeten liggen en dat is een kleine 100 mijl verderop. Op zich mooi te doen, dan hebben we morgen minder te rijden.
Als we uiteindelijk langs de camp site (Bakersfield RV Park) rijden, lijkt hij nog wel op een KOA (driehoekige receptiegebouw) maar is er niets wat daar op wijst te zien. Aangezien we nu toch echt wel willen stoppen, gaan we een plekje regelen.
Het is uitgestorven op deze camp site. Er zijn 10 vaste plekken bezet en 1 andere plek bezet met een 5th wheel. Hij is wel goedkoop, goedkoper dan een KOA. Maar dan blijkt uiteindelijk ook dat deze voormalige KOA niet zo goed meer onderhouden is. Wat maakt het uit als je je RV hebt met alles er op en er aan!
We komen helemaal weer tot rust na de lange rit vandaag. Morgen lekker maar een relatief klein stukje naar Yosemite!
Dag 17: Las Vegas - Death valley
We zijn vroeg op, het is nog lekker koel. Bagel erin en karren maar. Nog even een stukje over die enge I-15, maar na de afslag naar Pahrump zitten we weer lekker in de woestijn!
We tanken er even. Dan rijden we in een ruk door naar Death Valley.. tenminste dat hadden we willen doen, maar zo’n 25 km ervoor stuiten we op wegwerkzaamheden, waardoor we even een verplichte pauze moesten nemen, want je mocht er maar 1x per kwartier langs.
Als we in furnace creek aankomen blijkt de camping zo goed als leeg. Omdat het in Death Valley nu net na het hoogseizoen is, is de camping weer self-registration, maar dit keer met een apparaat wat ook creditcards lust. We kiezen een lekker plekje uit met veel schaduw en hangen daar ons bonnetje op.. je kan het maar vast hebben!
Dan rijden we naar de furnace creek ranch om te lunchen. Ze hebben er een Veggie Burger! Hij is erg goed en precies wat we nodig hebben. Naast de diner hebben ze ook een general store met souvenirs. We kopen nog wat essentiele zaken voor vrienden en familie en dan zien we... Ravie!! Een hele lieve raven-knuffel met mooie zwarte vleugels en net zo koddig als al die dikke raven die we in de parken gefotografeerd hebben. Ravie moet mee, en hij moet gezellig voorin de camper als we rijden. Dan gaan we de onderste helft van Death Valley verkennen. We rijden naar Badwater basin, het laagste punt in Amerika (en van de “ western hemisphere” , maw alleen in Africa zijn 2 punten die lager zijn) het is een stoere zoutpan, waar het gruwelijk heet is (45 C) maar wel mooi.
Dan rijden we naar devils golfcourse, een plek waar de zoutkristallen een soort van opstaande wandjes hebben gevormd in de aardkorst.. Ook wel mooi, maar op de foto’s te zien was het vroeger spectaculairder.. is het weggeerodeerd ofzo?
We rijden ook de artist drive, een smalle weg waarlangs mooie gekleurde rotsen liggen.. maar we hebben al zoveel mooie rotsen gezien deze vakantie.. het is voornamelijk een excuus om met de airco aan een beetje voort te kabbelen. We gaan ook nog even naar het visitors center waar een museumpje is wat wel aardig is. Dan zijn we echt uitgeput door de hitte en gaan we terug naar de camping. In de schaduw op onze klapstoeltjes met de wind in onze rug is het precies te doen! Eefje leest alweer d’r boek uit.. morgen maar weer een nieuwe.
Als de zon onder is (niet zo spectaculair want het is erg heiig) gaan we koken, dan nog even bloggen, douchen en naar bed. Het blijft vreselijk heet, de thermostaat in de camper heeft maar 2 posities en blijft continu op 99 F (35 C) staan (geen millennium bug maar een death valley bug) pas na half 9 loopt hij terug naar 98 (wow!) en om half 10 staat ie op 93.
vooroordeel verslagen: droge hitte is niet zo erg..... nou, wel dus.. je zweet verdampt gewoon direct lijkt het en het voelt alsof er constant iemand met een hete föhn in m’n gezicht blaast, hmmmmm
vooroordeel bevestigd: in de woestijn is het heet... heeeeel heet
woord van de dag: guns gift certificate
we reden langs een gunshop die dus ook kadobonnen verkocht..
We tanken er even. Dan rijden we in een ruk door naar Death Valley.. tenminste dat hadden we willen doen, maar zo’n 25 km ervoor stuiten we op wegwerkzaamheden, waardoor we even een verplichte pauze moesten nemen, want je mocht er maar 1x per kwartier langs.
Als we in furnace creek aankomen blijkt de camping zo goed als leeg. Omdat het in Death Valley nu net na het hoogseizoen is, is de camping weer self-registration, maar dit keer met een apparaat wat ook creditcards lust. We kiezen een lekker plekje uit met veel schaduw en hangen daar ons bonnetje op.. je kan het maar vast hebben!
Dan rijden we naar de furnace creek ranch om te lunchen. Ze hebben er een Veggie Burger! Hij is erg goed en precies wat we nodig hebben. Naast de diner hebben ze ook een general store met souvenirs. We kopen nog wat essentiele zaken voor vrienden en familie en dan zien we... Ravie!! Een hele lieve raven-knuffel met mooie zwarte vleugels en net zo koddig als al die dikke raven die we in de parken gefotografeerd hebben. Ravie moet mee, en hij moet gezellig voorin de camper als we rijden. Dan gaan we de onderste helft van Death Valley verkennen. We rijden naar Badwater basin, het laagste punt in Amerika (en van de “ western hemisphere” , maw alleen in Africa zijn 2 punten die lager zijn) het is een stoere zoutpan, waar het gruwelijk heet is (45 C) maar wel mooi.
Dan rijden we naar devils golfcourse, een plek waar de zoutkristallen een soort van opstaande wandjes hebben gevormd in de aardkorst.. Ook wel mooi, maar op de foto’s te zien was het vroeger spectaculairder.. is het weggeerodeerd ofzo?
We rijden ook de artist drive, een smalle weg waarlangs mooie gekleurde rotsen liggen.. maar we hebben al zoveel mooie rotsen gezien deze vakantie.. het is voornamelijk een excuus om met de airco aan een beetje voort te kabbelen. We gaan ook nog even naar het visitors center waar een museumpje is wat wel aardig is. Dan zijn we echt uitgeput door de hitte en gaan we terug naar de camping. In de schaduw op onze klapstoeltjes met de wind in onze rug is het precies te doen! Eefje leest alweer d’r boek uit.. morgen maar weer een nieuwe.
Als de zon onder is (niet zo spectaculair want het is erg heiig) gaan we koken, dan nog even bloggen, douchen en naar bed. Het blijft vreselijk heet, de thermostaat in de camper heeft maar 2 posities en blijft continu op 99 F (35 C) staan (geen millennium bug maar een death valley bug) pas na half 9 loopt hij terug naar 98 (wow!) en om half 10 staat ie op 93.
vooroordeel verslagen: droge hitte is niet zo erg..... nou, wel dus.. je zweet verdampt gewoon direct lijkt het en het voelt alsof er constant iemand met een hete föhn in m’n gezicht blaast, hmmmmm
vooroordeel bevestigd: in de woestijn is het heet... heeeeel heet
woord van de dag: guns gift certificate
we reden langs een gunshop die dus ook kadobonnen verkocht..
Dag 16: zion - las vegas
Tom is nu voor de verandering een keer eerder wakker. Hij bakt scrambled eggs op een bagel, hmmm. We pakken alles weer in en gaan ervandoor, op pad naar las Vegas. Eerst komen we door het dorpje springfield, best leuk zo te zien. We rijden zo’n honderd mijl en stoppen we dan in het plaatsje Mesquite. We zijn weer in Nevada, de klok kan weer een uur terug! In Mesquite drinken we koffie met wat lekkers bij een starbucks, er is zowaar een terrasje bij en het is aangenaam warm weer. Vlakbij ontdekken we een Wallmart en daar doen we de alllerrrrrrrlaatste boodschappen van de vakantie (hopen we). Mesquite ligt echt midden in de woestijn, het is echt raar als je zo’n grote ge-airco’de supermarkt uitloopt en dan ineens weer op zo’n grote parkeerplaats met zandheuvels aan beide kanten te staan.
Daarna rijden we in 1x door naar Vegas, naar een outletcenter wat we in de pda hebben gezet. We moeten een stuk over de i-15 in Vegas, een hele nare drukke snelweg die door de stad loopt. Het is echt totale chaos en willekeur daar (invoegen van links/rechts soms met en soms zonder invoegstrook, sommige banen slaan ineens af in een richting waar je niet heen wil) Eefje vindt het maar doodeng!
De outletcenter valt een beetje tegen, veel winkels die we niet kennen met of hele hippe tienerkleding (zijn we te oud voor!), of wat oubollige tutkleding (zijn we te jong voor!). We kopen allebei een paar sportschoenen en daar blijft het bij. Dan willen we naar de camping toe, deze is achter het hotel circus circus, aan het einde van de Las Vegas Boulevard. Om niet die enge snelweg meer op te hoeven besluiten we de boulevard helemaal uit te rijden naar de camping. Het duurt een eeuwigheid, er zijn 100 stoplichten en het verkeer staat vast. Wel weer even wennen zo’n drukke stad na al die mooie natuur. De camping ligt weliswaar bij Circus circus, maar het is toch nog wel een eind lopen.. en vanaf Circus circus is het ook weer een eind lopen naar de andere hotels en casino’s. De eerste avond van onze vakantie hebben we doorgebracht aan de zuidzijde van de Strip (= Las Vegas Boulevard) en nu gaan we dus de noordzijde bekijken. Het is 33 graden die dag, hoewel het al tegen het eind van de middag loopt is het toch nog erg warm. We lopen door de fashionmall waar Tom een vest koopt van Abercrombie & Fitch. Dan komen we bij The Venetian. Een hotel wat helemaal nagebouwd is als Venetie.. je hebt er zelfs grachten waar je met een gondel in rond gevaren kan worden. We struinen door het winkelcentrum wat eruit ziet alsof het straatjes zijn in venetie (inclusief gewandschilderde wolkenhemel). We krijgen enorm honger en we komen uit bij een plein wat het plein in Venetie voor moet stellen waaraan het palazzo ducale ligt (ik kom even niet op de naam) In elk geval ziet het er prachtig sfeervol uit. We strijken neer op een italiaans terrasje. Ze schenken er zelfs Peroni!! We eten er heerlijk vegetarisch italiaans en wanen ons in een schoon en fris venetie.. bijna mooier dan in het echt!
Na het eten struinen we verder naar de Forum Shoppes, een enorm winkelcentrum. We komen erachter dat het 1 lange fuik is waar je inloopt en als je eruit wilt moet je dezelfde vreselijk lange weg terug. We hebben zere voeten en zijn moe. We overwegen even met de monorail te gaan, maar voor 5 dollar pp brengt die ons nog op een plek ver van waar we willen zijn. Er rijdt wel 1 bus over de strip, maar die puilt vreselijk uit.. dan toch maar lopen! Als we eindelijk bij de camper zijn is het goed uitpuffen. We checken nog even de mail.. en wat een leuk nieuws, Petra is zwanger! Gefeliciteerd! Leuk om zo toch nog de highlights van het nieuws aan het thuisfront mee te pikken. Dan is het douchen en naar bed... pfff wat is het heet.. het duurt even voor we uitgezweet zijn en in slaap vallen.
woord van de dag: vog
we hadden een krant waarin stond dat ze in Hawaii (ook een Amerikaanse staat!) veel last hadden van Vog = Vulcanic smog, vanwege een vulkaanuitbarsting.
vooroordeel verslagen: in amerika woedt de war on drugs volop. Op het rockstation wat we steeds op hebben staan (ieder uur oude metallica!) is steeds reclame voor een growshop! Dat zeggen ze niet direct zo, maar ze hebben het over Mister Bills exotic tobacco waar je alles kunt kopen voor bijzondere tabak.. hmhmmm.
vooroordeel bevestigd: op datzelfde rockstation worden alle “f*ck’s” netjes vervangen door piepjes, ook in de oude metallicanummers dus :-(
Daarna rijden we in 1x door naar Vegas, naar een outletcenter wat we in de pda hebben gezet. We moeten een stuk over de i-15 in Vegas, een hele nare drukke snelweg die door de stad loopt. Het is echt totale chaos en willekeur daar (invoegen van links/rechts soms met en soms zonder invoegstrook, sommige banen slaan ineens af in een richting waar je niet heen wil) Eefje vindt het maar doodeng!
De outletcenter valt een beetje tegen, veel winkels die we niet kennen met of hele hippe tienerkleding (zijn we te oud voor!), of wat oubollige tutkleding (zijn we te jong voor!). We kopen allebei een paar sportschoenen en daar blijft het bij. Dan willen we naar de camping toe, deze is achter het hotel circus circus, aan het einde van de Las Vegas Boulevard. Om niet die enge snelweg meer op te hoeven besluiten we de boulevard helemaal uit te rijden naar de camping. Het duurt een eeuwigheid, er zijn 100 stoplichten en het verkeer staat vast. Wel weer even wennen zo’n drukke stad na al die mooie natuur. De camping ligt weliswaar bij Circus circus, maar het is toch nog wel een eind lopen.. en vanaf Circus circus is het ook weer een eind lopen naar de andere hotels en casino’s. De eerste avond van onze vakantie hebben we doorgebracht aan de zuidzijde van de Strip (= Las Vegas Boulevard) en nu gaan we dus de noordzijde bekijken. Het is 33 graden die dag, hoewel het al tegen het eind van de middag loopt is het toch nog erg warm. We lopen door de fashionmall waar Tom een vest koopt van Abercrombie & Fitch. Dan komen we bij The Venetian. Een hotel wat helemaal nagebouwd is als Venetie.. je hebt er zelfs grachten waar je met een gondel in rond gevaren kan worden. We struinen door het winkelcentrum wat eruit ziet alsof het straatjes zijn in venetie (inclusief gewandschilderde wolkenhemel). We krijgen enorm honger en we komen uit bij een plein wat het plein in Venetie voor moet stellen waaraan het palazzo ducale ligt (ik kom even niet op de naam) In elk geval ziet het er prachtig sfeervol uit. We strijken neer op een italiaans terrasje. Ze schenken er zelfs Peroni!! We eten er heerlijk vegetarisch italiaans en wanen ons in een schoon en fris venetie.. bijna mooier dan in het echt!
Na het eten struinen we verder naar de Forum Shoppes, een enorm winkelcentrum. We komen erachter dat het 1 lange fuik is waar je inloopt en als je eruit wilt moet je dezelfde vreselijk lange weg terug. We hebben zere voeten en zijn moe. We overwegen even met de monorail te gaan, maar voor 5 dollar pp brengt die ons nog op een plek ver van waar we willen zijn. Er rijdt wel 1 bus over de strip, maar die puilt vreselijk uit.. dan toch maar lopen! Als we eindelijk bij de camper zijn is het goed uitpuffen. We checken nog even de mail.. en wat een leuk nieuws, Petra is zwanger! Gefeliciteerd! Leuk om zo toch nog de highlights van het nieuws aan het thuisfront mee te pikken. Dan is het douchen en naar bed... pfff wat is het heet.. het duurt even voor we uitgezweet zijn en in slaap vallen.
woord van de dag: vog
we hadden een krant waarin stond dat ze in Hawaii (ook een Amerikaanse staat!) veel last hadden van Vog = Vulcanic smog, vanwege een vulkaanuitbarsting.
vooroordeel verslagen: in amerika woedt de war on drugs volop. Op het rockstation wat we steeds op hebben staan (ieder uur oude metallica!) is steeds reclame voor een growshop! Dat zeggen ze niet direct zo, maar ze hebben het over Mister Bills exotic tobacco waar je alles kunt kopen voor bijzondere tabak.. hmhmmm.
vooroordeel bevestigd: op datzelfde rockstation worden alle “f*ck’s” netjes vervangen door piepjes, ook in de oude metallicanummers dus :-(
Abonneren op:
Posts (Atom)