De volgende dag pakken we op ons gemakje in. We kopen verse broodjes bij het ietwat schimmig uitziende winkeltje van de camping. Voor maar 80 cent halen we een zak enorm verse witte pistoletjes, hmmmm. Dan nemen we afscheid van de laatste fiat en rijden we naar het aosta dal. Langzaam wordt het terrein bergachtiger, hierendaar zien we een besneeuwde top over een kam uitpieken.
Na even zoeken kiezen we een camping in Arvier. Als we aankomen is het vrij rustig. De eigenaresse is een pittig rond vrouwtje die in een schort rondloopt en een mengelmoes van frans en italiaans. In de loop van de middag komen er steeds meer nederlanders aan, we zitten tussen een kolonie belgen aan onze ene kant (vakantiegenoegens) en een kudde hollanders aan de andere kant (nederlandse bergwandel vereniging). Nou ja, het is in elk geval mooi weer.
De volgende dag is het minder mooi, het begint zonnig, maar de bewolking rukt snel op. We rijden naar Pont, een smal weggetje met veel belgische campers. Pont is eigenlijk niet meer dan een hut, een camping en een paar schuren. We klimmen naar de hut Vittorio Emanuelle II, ongeveer 1000m klimmen vanaf de parkeerplaats. Af en toe miezert het en Eefje vind t eng en wil eigenlijk omkeren. Het is erg druk op het pad, en we komen zelfs een hardloper tegen.
Eenmaal boven bij de hut is het uitzicht prachtig. We waren het laatste stuk hard aan het hijgen, maar het uitzicht doet alles vergeten. We lunchen met een broodje. Het weer wordt snel slechter en al gauw is de berg niet meer te zien. We besluiten snel naar beneden te gaan, het gaat steeds harder regenen. Beneden bij de hut drinken we een cappucino met veel suiker, tussen alle bergbeklimmers. Die dag wordt het niet echt meer droog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten