Dag 15 Zion

We hebben besloten dat we de trail naar Observation point willen gaan doen. Dat is een wandeling van 4-5 uur van 4 mijl heen en 4 mijl terug waarbij je 650 meter in hoogte klimt.
De populairste trail van Zion is Angels Landing, maar de laatste halve mijl van dat pad loop je om een ridge van een halve meter breed en aan weerskanten een “drop-off” van 800 foot. Er hangen wel kettingen, maar de praktijk leert dat voor Eefje deze kettingen altijd te laag hangen en ze er weinig aan heeft. Bovendien is de trail naar Observaton point langer en klim je ook een stuk hoger.. dus qua uithoudingsvermogen zwaarder maar een stukje minder eng. En wie weet ook rustiger!
We dachten dat het op zondag heel druk zou zijn, dus we wilden vroeg op pad. Helaas worden we toch pas om 8 u wakker natuurlijk... dus we gooien snel een bagel en een thee naar binnen en lopen naar het visitor centre waar we de shuttlebus pakken (heerlijk dat systeem met busjes, Winnie kan lekker op zn plekje blijven staan!)
Om 9 uur beginnen we aan de wandeling. Eerst een heel stuk zigzaggend omhoog over een breed pad wat bedekt is met een soort cementlaag (die is aangebracht ergens in 1975, wat op diverse plekken er door mensen in is geharkt) bovenaan de zigzag is een splitsing met de trail naar hidden canyon (die is een stuk korter en gaan we lekker niet doen) De andere mensen die met ons uit de bus stapten laten we al snel achter ons.
De trail gaat nu door de echo-canyon. We moeten een klein watertje oversteken en door een soort tunnel lopen.
Dan komt er een laag met geel zandsteen waar een pad ons langs omhoog zizagged. Dan volgt wit zandsteen, het pad wordt al ietsje smaller en je hebt een behoorlijk steile afgrond aan 1 kant. Uiteindelijk komt er rood zand en zijn we op ons hoogste punt. Dan is het nog 20 min vlak lopen tot we op de observation point zijn. vanaf daar heb je een prachtig uitzicht over de canyon en kijk je neer op Angels landing, pff wat een mietjes zeg, die Angels landing gaan doen, wij zijn veel hoger en veel stoerder!
Rare ervaring: 1 chinees zit er tai chi-achtige oefeningen te doen terwijl hij een potje thee kookt. Een ander aziatisch stel probeert “grappige” foto’s te maken van dat hij over de rand van de canyon bungelt (en hij klimt dus ook echt over de rand en houdt zich met zn handen aan de rand vast) Wat een ontzettend rare mensen heb je toch! In elk geval, wij maken netjes foto’s vanaf een respectabele afstand en eten er onze bammetjes.Foto’s makend en genietend van het uitzicht lopen we terug.


Als we bij het gele zandsteen zijn komen we een amerikaans stel tegen met 2 kleine kinderen. De man draagt een jongetje van 3 in zn armen en naast hem loopt een meisje van hard te huilen dat ze het zo eng vindt. Hun moeder loopt erachter op slippers, ze hebben 1 klein flesje water bij zich. Zucht, daar wordt ik nou zo boos van he, van die mensen die dat soort dingen zo onvoorbereid doen met zulke kleine kinderen en die helemaal niet weten waar ze aan beginnen. Eigenlijk had ik er iets van willen zeggen, maar dat doe je dan ook weer niet.. in plaats daar van loop ik me er de rest van de trail over op te winden. Als we een eindje verder dan ook nog een klein groen kinderjasje op het pad vinden en nog een eindje verder 2 rangers tegenkomen die het pad op snellen ben ik helemaal zeker dat er iets met die kinderen gebeurt moet zijn (maar je weet natuurlijk nooit, misschien was het wel een eekhoorn met verstopping).
We gaan met de shuttle naar de zion lodge waar we een groot softijsje halen en op het terrasje opeten. De meisjes achter de kassa zijn een beetje eigenaardig en spreken amper Engels (Vietnamees ofzo?) en ze geven de verkeerde ijsjes aan de verkeerde mensen waardoor het allemaal vreselijk lang duurt. Als we terug lopen naar de shuttle komen we 3 mensen tegen met wie we gisteren de ranger wandeling hebben gedaan. Het zijn een ouder echtpaar en een zus van de man. Ze staan ook bij ons op de camping, ze zijn met een kleine Volkswagen Westfalia bus en ze wonen vlakbij Las Vegas. Ze zijn heel aardig en willen vanalles weten over onze reis. Ze zijn zelf heel bereisd, de zus was vroeger stewardess en de vrouw heeft een jaar in Griekenland gewoond en het echtpaar heeft samen 3 maanden in hun volkswagenbusje door Alaska getrokken. Het blijkt dat ze vlak achter bij ons op de camping staan en we kunnen naar ze zwaaien vanuit ons raam :-)
Het is half 4, dus de vier is in het uur. We pakken onze gigantische flessen corona (0,8 l pp) uit de koelkast en de kaascrackers en gaan lekker in onze stoeltjes zitten voor de camper. Als het te warm wordt gaat Eefje afentoe pootjebaden in de rivier (koud water!) Eefje leest in haar nieuw gekochte boek van Tony Hillerman die detectives schrijft over het Navajo reservaat, waar we deze vakantie geweest zijn. Het gaat over een moord in het dorpje Mexican Hat, daar zijn we ook geweest, dus extra leuk! Om een uur of 7 gaan we douchen en kookt Tom tortellini in tomatensaus met vegetaische burgers, hmmm.
Dan is er om 9 u weer een lezing bij het amfitheater. Het gaat over de sterrenhemel, hoe de indianen in Zion de sterrenhemel gebruikten om iets te leten over de aarde (waar bevind ik me, welk jaargetijde is het) maar hoe nu soms ook andersom Zion gebruikt wordt om iets te leren over het heelal. Zo worden de zandsteen formaties in Zion bestudeerd door onderzoekers omdat ze erg lijken op formaties die op Mars gevonden zijn.
Weer een leuke lezing, maar ook weer erg koud!! Nog even koffie en dan alles bijbloggen en dan lekker naar bed!!.

vooroordeel verslagen: alle amerikanen zijn creationisten en de darwinisten zijn in de minderheid. Dat is dus niet waar, of ten minste in alle parken zijn informatieborden of tentoonstellinkjes en daar staat overal gewoon op dat de canyon zoveel miljoen aar geleden is ontstaan.. en dat er fossielen zijn van zoveel honderdduizend jaar oud. Er staat nergens een disclaimer bij, of dat het ook kan zijn dat de aarde 4000 jaar geleden is geschapen ofzo.. ze gaan er gewoon echt van uit dat alles miljoenen jaren ge-evolueerd is.

Dag 14 van Bryce naar Zion

om 8 uur schrikken we wakker. wat hebben we weer enorm lang geslapen! eefje bakt pannekoeken. Lekker, alleen het blijkt dat onze nieuwe maple syrup maar slechts voor 2 % uit maple syrup bestaat en voor de rest uit maissuikers en kunstmatige toevoegingen :-( Als we klaar zijn met ontbijten gaan we onze winnebago reisklaar maken. Het is echt niet zo dat je zomaar even wegrijdt met dat ding, we hebben een hele checklist van punten in ons hoofd, die we 1 voor 1 af moeten gaan voor we wegkunnen:
ligt er niets meer los in de camper?
is de waterpomp uit?
is de koelkast vergrendeld?
is het trapje ingeklapt?
zijn alle ramen en luikjes dicht?
is onze buitendeur op slot?
is de water en de afvoerslang afgesloten?
Zo zie je maar dat het een hele zorg is!
Het is zo’n 90 mijl rijden naar Zion. We komen langs een paar kleine dorpjes Glendale en Orderville, het valt op dat mensen hier heel hun voortuin vol hebben staan met oldtimerwrakken, meer dan we tot nu toe gezien hebben in elk geval.
Als we Zion in rijden komen we langs een buffalo-viewpoint, maar de buffalo’s horen bij een of ander hotel en zijn niet “echt” wild. Dan komen we bij de poortjes van Zion, we laten onze pas zien en moeten 15 $ bij betalen voor een escort door de tunnel, omdat we te groot zijn om er op de rechterbaan door te rijden, moet het verkeer aan de andere kant worden tegengehouden, zodat we middenop kunnen rijden. Inhet hoogseizoen kan het flink druk worden bij de tunnel, maar we hebben geluk, we kunnen zo doorrijden. Aan het andere eind staat weer een stevige ranger-mevrouw die enthousiast haar duimen omhoog steekt. “You’re doing great” roept ze, alsof meestal de europese toeristen hun RV klemrijden ofzo. We moeten een weg af met allemaal haarspeldbochten, maar Tom kan zo goed overweg met de Winnebago dat het geen probleem is verder. Dan komen we bij onze camping, The Watchman. Hij is helemaal vol en er wordt vriendelijk verzocht alleen het terrein op te rijden als je een reservering hebt... nou, die hebben we !! Het is een prachtige camping aan de Virgin rivier met bomen en grote plekken. Achter onze camper hebben we een heel afgebakend stuk met een campingtafel en een fire-pit. We kunnen pootjebaden bij de rivier (er zijn kleine strandjes). We besluiten eerst lekker te gaan lunchen, als ik voor de tweede keer naar buiten loop met brood en drinken zie ik dat er al een eekhoorn onder onze picknicktafel zit, klaar om mee te lunchen. Het is een heel nieuwsgierig beestje. We geven m niets te eten, dat mag niet, maar in onze firepit vind ie resten van een gepofte aardappel en hij zit m gezellig naast ons op te peuzelen tussen zn pootjes. We noemen m “Nuts”, nu kunnen we aan iedere eekhoorn vragen “Are you Nuts?” .

Na de lunch lopen we naar het visitorscentre. We zien dat er hier een boel ranger activiteiten worden georganiseerd, veel meer dan in de andere parken. Misschien omdat het hier veel warmer is en het seizoenal veel meer begonnen is. Om 4 uur die middag is er een ranger guided hike over het watchman-trail, een trail vlakbij de camping. Dat lijkt ons wel wat. Maar het is dan pas half 2, dus we kunnen eerst nog wel wat meer van het park zien. We gaan met de shuttlebus vanaf het visitorscentre helemaal naar het laatste stoppunt in het park, de temple of sinewawa. Het is geen echte tempel, maar omdat het park “ontdekt” is door mormonen (maar de indianen kenden het al veel langer) hebben alle puntige bergen namen van profeten en alle tafelbergen namen van tempels. We hebben weer een jolige busdriver “Dan the busdriverman” en hij verteld allerlei weetjes bij de rondrit en maakt grappen. Zion is een heel ander park weer dan we tot nu toe gewend zijn; het is een canyon, maar je bevindt je op de bodem van de canyon ipv op de top (zoals bij Bryce en Grand Canyon) hierdoor is het beneden behoorlijk warm en moet je voor alle wandelingen eerst een eind klimmen en daarna weer dalen. We doen een wandelingetje langs de rivier, the riverside lake. Het is gruwelijk druk en warm, schreeuwende kinderen, huilende babies.. en heel heel veel eekhoorns die kunstjes doen voor de camera in de hoop iets te krijgen. En natuurlijk is er weer iemand die de eekhoorns staat te voeren (grrrrrr). Ik besluit alleen nog maar een foto te maken van een eekhoorn als ie een handstand doet... en ik heb tot op heden er geen meer gefotografeerd :-) En dan is er ook nog een lompe nederlandse kerel die het pad afloopt naar de rivier op een plek waar dat niet mag, waar hekjes staan met bordjes “ re-vegetation area, do not enter!” en zn vrouw die een beetje schaapachtig naar ons lacht en zegt “altijd weer die holllanders he?” Nou zeker... grrrrrrrrrrrrrr.... ik ga zeker nog een oproep posten op het AllesAmerikaforum of alle lompe nederlanders alstjeblieft goed op de bordjes willen letten.. anders is er over 20 jaar van deze mooie parken nog maar 1 grote zandvlakte over waar een paar moddervette eekhoorns naar adem liggen te happen. Nou ja, niet echt een leuke wandeling dus.. dan maar terug met de shutllebus om onze rangerguided hike te gaan doen.
Eerst kunnen we de trail helemaal niet vinden, maar dan zien we ineens een groepje mensen staan rondom een klein rangertje en weten we dat het daar moet zijn. Er is een groepje van 10 mensen en wij zijn natuurlijk weer de jongsten (waarom, wat doen mensen van onze leeftijd dan? aan het strand liggen, raften, jeeptours en bungeejumpen???) en de rest is allemaal 60+
De ranger is een jong meisje van begin twintig, enorm klein en smal dat ze bijna verdinkt in dat grote rangeruniform. Tijdens de wandeling legt ze vanalles uit over hoe de natuur zich aangepast heeft aan het woestijnklimaat. We leren vanalles over de cottonwood tree yucca, prickly pear, poison ivy en allerlei planten met lange moeilijke namen die ik alweer vergeten ben. We moeten ze voelen, proeven, bekijken en raden hoe ze zijn aangepast aan de woestijn. Ze vertelt ook vanalles over de dieren die hier leven, we komen bij een grot waar ze ooit tarantulas vond en ze heeft de vacht bij zich van een ringtail cat, een nachtdier wat er nogal exotisch uitziet. Een paar mensen in de groep kennen de plantennamen beter dan de ranger zelf. Er is ook een ouder stel wat niet goed doorhad dat het echt een lange steile wandeling zou worden; ze lopen op moccasins en hebben geen water bij zich. Bij iedere pauze staat de man enorm te hijgen en te puffen en ik ben bang dat hij inelkaar zal zakken. Maar hij weigert water aan te nemen van de anderen in de groep en hij wil ook perse door blijven lopen; dan moet ie het zelf maar weten! Het is een pittige wandeling van 2 uur naar boven klimmen met de ranger en daarna nog een uurtje op de top rondlopen en dan weer naar beneden afdalen. Onderweg komen we nog een turkey vulture tegen en diverse hummingbirds, maar deze laatste vliegen zo snel dat je ze niet kunt fotograferen. Aan het eind van de wandeling krijgen we allemaal een sticker van de ranger. Wij hebben er 1 met “ don’t bust the crust” !

Om 7 uur zijn we weer terug bij de camper. we moeten in de camper douchen want er zijn geen douches op deze camping. Er zijn wel douches in het dorpje verderop.. maar ja.. om daar nu heen te gaan. We eten wraps met vega-gehakt en super pittige saus, jammie.
Dan gaan we om 9 uur naar een lezing van een van de rangers op de camping. Iedere avond is er een lezing en iedere dag over een ander onderwerp. Deze avond gaat het over “zwarte vogels” . De ranger mevrouw die de lezing geeft zegt dat er altijd zoveel aandacht is voor gekleurde vogels dat ze nu graag 3 bijzondere zwarte vogels wou bespreken, die er niet zo bijzonder uitzien, maar dat wel zijn. Ze houdt een verhaal overeen zwart/grijs type hummingbird wat hier in het park voorkomt. Dan over de American Dipper, een klein zwart watervogeltje wat onder water kan zwemmen met zn vleugels. En als laatste de majestueze Common Raven die zo lekker boven de canyons zweeft hier. Bij iedere vogel heeft ze een gedicht van een oude dichter en stukjes uit de literatuur gezocht, zodat het bijna meer een literaire verhandeling is dan een opsomming van biologische feitjes. Aan het eind krijgen we weer een sticker, dit keer “stay on the trail” (heeel belangrijk!!) Na de lezing proberen we op de tast de camper in en duiken we ons bed in voor een koude nacht (0 graden!)

Woord van de dag: Dip / Bump Langs de weg staat afentoe een bord met “Dip” of “Bump” en dat komt omdat er dan zo’n ding in de weg zit, erg grappig!

Vooroordeel verslagen: In amerika wordt alles mooier en gelikter gemaakt dan het eigelijk is. Niet helemaal waar, of in elk geval niet voor de winkeltjes die je tegenkomt als je van Bryce naar Zion rijdt. Zo vonden wij uithangborden met de aanlokkende teksten:
“tourist stuff” (toeristenspul)
“good grub” (goeie prut)

Dag 13: Bryce Canyon

Het was koud vannacht! Volgens het visitor centre van Bryce Canyon National Park was het vannacht 24 F (ongeveer -12 graden C). Fixe vorst dus! Bij de camping stond ook aangegeven dat we de water hookup ‘s nachts niet aan moesten sluiten. We hadden wel de afvoer aangesloten. Toen we deze morgen naar onze hike wilden gaan rijden moest deze los. Dat ging op zich wel alleen het schuifje om de afvoer af te sluiten zat vast gevroren. Nu was die tank toch leeg (vanwege de hookup), maar toch. Na een stukje rijden en parkeren bij het beginpunt van de hike van vandaag nog eens geprobeerd. Toen ging ie wel dicht.
Maar goed wakker geworden in een ijskoude camper, dus eerst de verwarming aan! Toen alles een beetje warm was zijn we uit bed gerold om de ontbijten.
We wilden op tijd beginnen aan onze stoere wandeling van vandaag dus snel ontbeten en tassen klaar gemaakt voor de hike (boterhammen, granola bars, Ranchand Trail mix, liters water en sap, fruit).
Uiteindelijk tegen 9 uur parkeren we bij het Sunrise Point. We gaan een 8-je wandelen door de Canyon. We beginnen bij het trail dat naar Queens Garden gaat. Vervolgens pakken we een verbindingspad naar de Peek-A-Boo Trail. Dat is een loop die we lopen en vervolgens lopen we via de linkertak van de Navajo trail omhoog naar Sunset Point waar we langs de rim terug naar Sunrise Point kunnen lopen.

Naar Queens Garden gaat het pad naar beneden. Het is heel gaaf om nu tussen de Hoodoo’s te lopen. Alle kleuren en vormen die je van boven ziet, zijn nu weer heel anders. Van dichtbij zijn de torens veel grilliger en imposanter. Van bovenaf ziet het er een beetje uit als een suikertaart.
Het is windstil in tegenstelling tot gisteren toen we bijna van Rim af werden geblazen en het gewoon echt koud was. Nu is het een strak blauwe lucht met zon en lekker fris. Heerlijk weer om te wandelen. Het is ook nog enorm rustig op de trail. Gisteren leek het veel drukker in het park dan nu, maar het is nog vroeg.
Zoals gezegd was het deel door Queens Garden erg gaaf en komen we al snel (omdat het lekker omlaag gaat) bij onze connectie naar de Peek-A-Boo trail. Hier lopen we al snel meer tussen de bossen. Echte bomen om ons heen en zijn er ook nog behoorlijk wat patches sneeuw. Erg gaaf en weer een heel andere omgeving als dat we hadden gehad. De afwisseling houdt maar niet op! :

We beginnen de Peek-A-Boo trail en hier gaat het flink omhoog. Omdat we nog steeds flink hoog zitten (8000 ft, ongeveer 2500-3000 meter) gaat dat gelijk zwaar. Als je eenmaal een tijdje aan het klimmen en lopen bent op deze hoogte gaat het steeds beter overigens. We komen weer tussen de Hoodoo’s en het pad kronkelt echt continu om een Hoodoo heen, dan weer met een tunnel erdoorheen, het is echt heel spectaculair. Onderweg komen we heel af en toe iemand tegen. Halverwege zit er een vrouw uit de rusten net van het pad die Peek-A-Boo roept! Hilarisch natuurlijk op dit pad.
We zien best veel vogels onderweg en zien onder andere een specht en waarschijnlijk een “nuthatch” die een nestje in een boom-hol aan het maken is.
Uiteindelijk tegen de middag zijn we de Peek-A-Boo loop rond en nemen we de Navajo trail omhoog. Het gaat langs de Wall Street. Dit is een hele steile klim over een pad met heel veel kleine haarspeldjes omhoog gaat. Het pad loopt tussen twee enorme Hoodoo’s door en levert weer mooie plaatjes op. Dit trail is gelijk dichter bij de Rim en er is gelijk veel meer publiek die hier even kijkje komt nemen. Er komen nog net geen toeristen op slippers met een dun T-shirtje naar beneden maar het scheelt niet veel.
Op een stuk licht ook nog flink wat ijs en sneeuw. Met goede wandelschoen gaat dit best als je voorzichtig doet. Alleen er is een groep Indiërs die naar beneden komt glibberen die dit heel eng vinden. Echt leuk om te zien hoe een paar grote volwassen kerels hand in hand naar beneden glibberen en verschrikte kreten uitstotend het sneeuwstuk uiteindelijk toch overwinnen. :P
Het is een uur of 1 als we onze 8 rond zijn. Volgens de beschrijving duurt dit stuk 4-6 uur. Dus onze 4 uur is netjes. We zitten er lekker in dat hike-en! :)

We gaan naar de General Store om ons te trakteren op een lekkere koffie en een double chocolate muffin. Eef scoort een leuk Bryce Canyon shirt. Als favoriete park moet je toch een beetje leuke souvenir hebben natuurlijk!
Het zit hier ook weer helemaal vol met leuke birds en Eef is helemaal in haar element met het bird spotten.
Na de lekker koffie met muffin springen we weer in de RV en rijden we naar het Visitor Centre aan het begin van het park. Het is een heel leuk centrum met een mooi museum en leuke souvenirs. Hier vinden we een heel gaaf vogelboek dat natuurlijk mee moet. Meteen kunnen we alle vogels die we ondertussen gespot hebben opzoeken.
Na al dit leuks gaan we weer het park uit en gaan vast tanken zodat we voor morgen helemaal klaar zijn. De leuke authentieke shopjes waar gisteren geen stroom was, zijn nu open dus we nemen een kijkje. De Rock-shop is erg leuk met een gigantische hoeveelheid aan interessant gesteente wat te koop is. Het is vooral leuk om te kijken want als je die mineralen nu niet zelf gevonden hebt, is het toch een beetje suf om ze te kopen en mee te nemen. In de Rock shop is een oudere kerel gelijk geïnteresseerd in waar we vandaan komen. Hij heeft een klein tentoonstellinkje in de winkel van oude speerpunten en potscherven waar ie graag wat over verteld, wederom leuk.
Nu terug naar de camping, want we willen vroeg eten. We zitten nog even lekker in het zonnetje voor de camper en er komen leuke nieuwsgierige Stellers Jay’s een kijkje nemen. Met ons vogelboek weten we nu elke vogel perfect te identificeren. We hebben er vandaag stiekem best veel gezien.

Vanavond maar eens kijken naar de zonsondergang in Bryce Canyon. Tegen 7-en rijden we naar het park en nu kan je gewoon doorrijden. We hoeven onze pas niet meer te laten zien (na 6-en is het blijkbaar vrij toegankelijk?). We zien hier een daar auto’s stil staan en zien dat er allemaal herten rondlopen. Nu het schemerig is, komen ze natuurlijk te voorschijn. Ze staan lekker te grazen en zijn helemaal niet schuw. Leuk!
We parkeren weer bij ons vertrouwde punt: Sunrise point. Ondanks de naam Sunrise en Sunset point maakt het niet uit waar je heen gaat want de hele canyon ligt op het oosten. De zon staat al laag (volgens het visitor centre is de zon om 8:14 onder hier). Het ziet er wel leuk uit maar de rim maak een grote schaduw de canyon in. We lopen van Sunrise naar Sunset point en maken wat foto’s. Het is eigenlijk nog steeds best rustig en lekker windstil. Heerlijke avondwandeling zo langs de canyon. De views blijven spectaculair maar specifiek voor de zonsondergang hoef je dit niet te doen.
Terug bij de RV rijden we langzaam weg en zien echt overal herten tussen de bomen. Er steekt een groot hert de weg over voor ons! Spectaculair hoor met al die herten om je heen. We stoppen natuurlijk ook nog even om wat herten op de foto te zetten. Onderweg het park uit zien we groepjes herten her en der verspreid langs de weg staan. Buiten het park mag je harder rijden en net als er een bord staat dat je uit moet kijken voor herten staat er een hele grote groep vlak langs de weg om bijna over te steken! Dat ging dus net goed. We konden afremmen en de herten schrokken zelf ook waardoor ze weer terug gingen. Door die herten is het nu helemaal een gaaf park.
We zetten de RV lekker op zijn plek en gaan aan de thee met Oreo koekjes!


Woord van de dag: Big Rig. Dat zijn de grote camperbussen van 40 ft en langer. Die zijn er echt ontzettend veel. Bij veel RV parks staat ook vaak: Big Rigs welcome. Ook hier bij Ruby’s Inn staat het groot aangegeven. Small RV’s (ongeveer 30 ft) en very little RV’s zoals de onze passen altijd wel!

Vooroordeel ontkracht: Amerikanen kennen alleen Amsterdam als je zegt dat je uit The Netherlands komt. We hebben al een aantal keren gehad dat ze naast Amsterdam ook Rotterdam kenden en zelfs een enkeling die Bergen op Zoom kende!

Vooroordeel bevestigd: Als je zegt dat je Nederlander bent, vragen Amerikanen gelijk of je uit Amsterdam komt. Ondanks dat ze meer kennen dan Amsterdam is dat wel het eerste waar ze naar vragen.

Dag 12: Petrified Forest - Bryce Canyon

Vanmorgen is Eef al vroeg wakker en trekt er op uit om jackrabbits te gaan spotten. Helaas ze rennen alle kanten weg zodat er alleen wat witte pluimstaarten te zien waren. Na de foto's bekeken te hebben, staat er toch een op!

Na een lekker ontbijtje vertrekken we al vroeg richting Bryce Canyon. We hebben nog niet besloten over het waar en wat camperen, dat zien we daar wel.
In het stadje Tropic is iets meer leven dan de andere gehuchten waar we doorheen komen. Er is zelfs een General Store waar we stoppen (Clark’s). We slaan onder andere weer wat fris en water in om er weer ff tegen te kunnen.
Dan gaat het weer verder naar Bryce waar we tegen 11-en arriveren. Vlak voor het National Park is Ruby’s en dat is een gigantisch complex met motel rooms, log cabins, tipi’s en een RV-park met alle services (ook wifi!). We zitten te dubben of we ook een dag in het park willen camperen. De temperaturen zijn hier wel erg laag (overdag 20 graden met hele harde koude wind! en ‘s nachts vriest het hier nog). We besluiten om lekker 2 dagen bij Ruby’s te gaan staan. Dan kunnen we lekker alles warm stoken en hebben we alle gemakken van dien in plaats van een nacht kou lijden. De ingang van het park is op 5 minuten rij afstand dus dat is ook geen probleem.
We regelen de RV plek en rijden het park in. Lekker met onze annual national park pass rijden we zo binnen. De northern campground komen we meteen tegen en daar staan welgeteld 2 voertuigen. Bij Ruby’s was het ook al zo rustig en daar wijten ze het aan de temperatuur en de hoge benzine prijzen.

We stoppen bij Sunset point om eens te kijken naar Bryce Canyon. Het is weer heel anders dan wat we tot nog toe gezien hebben. Kan dat dan nog? Dat kan dus blijkbaar nog! Het is ontzettend gaaf. Je blijft kijken naar de verschillende kleuren en patronen. Er ligt ook nog sneeuw tussen de torens van Bryce Canyon en dat maakt het extra gaaf. De bomen op de achtergrond en mooi zonlicht zorgt voor prachtige plaatjes.

We lopen over de Rim naar Sunrise point. Je blijft foto’s maken bij dit uitzicht. We krijgen al helemaal de kriebels om leuke trails op te gaan, maar we houden ons in. Morgen gaan we de hele dag door de Canyon hike-en. Aan de rand zitten ook leuke squirels die op de foto moeten!

Om een overzicht van Bryce Canyon te krijgen rijden naar het verste punt van het park (Rainbow point). Van daaruit rijden we weer terug richting park exit. Dan kom je namelijk de view-points aan de goede kant van de weg tegen (ivm RV makkelijk parkeren ed.). Stoere overzichten ook hier weer. We lunchen in de camp met een soepje en getoast brood met gesmolten cheddar.
Onderweg terug bezoeken de volgende viewpoints: Black Birch Canyon, Ponderosa Canyon, Natural Bridge (gave Arch!), Farview point en Piracy point, vlak buiten het park bekijken we nog Fairyland point.
Uiteindelijke parkeren we onze RV op het RV-park en hooken up. Na een dag of twee begon de afvalwater tank toch wel vol te raken.
Ruby is een heel complex en heeft ook een General Store. We wandelen erheen en doen wat souvenir hunting. Er is ook een rijtje met historical Bryce Shops. Deze zijn gesloten omdat de stroom uit was gevallen?
Eef scoort een leuk leesboek want de andere is uit! Tom haalt een stoere Rodeo Cowboy Wallet!
We hobbelen terug naar de RV om even lekker te borrelen en daarna de was te gaan doen.

Woord van de dag: Hoodoo, de naam van de pilaren/pieken die je in allerlei mooie kleuren kan zien in Bryce Canyon.

Dag 11: Capitol Reef-Staircase Escalante

We wilden deze morgen vroeg op, om met zonsopgang een kleine wandeling te doen. Er start een leuke trail vanaf de camping. We slapen alleen zo goed (wat krijg je als je zoveel dingen per dag doet) dat we pas tegen 8-en wakker worden. We gaan toch de Fremont river trail doen die 1.3 mijl lang is en ongeveer 600 ft stijgt. Leuk om voor het ontbijt even te doen.
Bij de start van het pad staat een paal met beschrijvingen voor 50 ct. Die nemen we leuk mee. Misschien zien we wel yellow bellied marmots?!
Het is een leuk pad met een flinke klim, wat uiteindelijk leidt tot een mooie overzichts-view. Het is niet super spectaculair maar om ‘s ochtends even mee wakker te worden is het leuk.
Na anderhalf uur zijn we weer terug en gaan lekker ontbijten met warme egg-bagels en cinnamon roll bread (ook warm). Gewoon lekker je bagel of boterham in de pan aan 2 kanten en hij is lekker getoast bij gebrek aan broodrooster.
Na het ontbijt op pad naar eindpunt nog onbekend. We willen over nog 1 dag in Bryce Canyon zijn. We hebben nu een extra (rust?) dag die nog niet ingevuld is. In eerste instantie op pad richting Staircase Escalante. De weg gaat omhoog het Dixie National Forrest in. Het gaat hoger en hoger en er is steeds meer sneeuw te zien langs de weg. We krijgen ineens een heel ander landschap dan rode steen! Er staan echte bomen! :)

Onderweg zijn een aantal leuke scenic views. Het is wel fris als je uit de campers stapt. Na een dik half uur komen we aan bij de summit! Er staat een bord met “Summit 9600 ft.”. Niet gek dus dat het fris is, da’s toch ruim 3000 meter hoog!
Hele gave views onderweg naar beneden en we rijden stukje weg over een berg kam. Aan beide zijden gaat het naar beneden, ook bijzonder.

We komen door Boulder met het Anasazi State Park. We zijn erg benieuwd naar de Pueblo ruins. Voor 4 doller per persoon mag je naar binnen. Het is een kleine tentoonstelling met een kleine opgraving buiten van een stukje platgebrand Pueblo ruins van 900 jaar oud. Het valt eigenlijk wel tegen. Maar goed als je als land niet een enorme geschiedenis hebt, is alles wat je vindt de moeite waard. Edge of the Cedars was leuker.
Na een kwartier staan we weer buiten en het is een uur of half een. Omdat we relatief laat ontbeten hadden, besluiten we verder door te rijden.
Bij Hills ‘n Hallows aan de rand van Boulder stoppen we. Het is een kleine western-style convenience store met leuk organic produce. Je kan er ook tanken.
Door naar de Kiwa Coffehouse die bij 74 Mile-marker ligt. Het is een geweldig mooi gebouw van enorme houten boomstammen. We nemen er koffie en lunch. De koffie is super en lunch is heerlijk! Echt een aanrader. Op de WC’s zijn leuke Petroglyphs te zien!

De wegen blijven gaaf en enorm desolate!

We gaan kijken of we in Staircase Escalante een camping kunnen vinden zodat we lekker kunnen relaxen. In het dorpje Escalante is een RV park maar dat ziet er niet echt gezellig uit. Wel alle facilities maar het oogt niet.
Net buiten Escalante ligt het Petrified Forest State Park. Op de borden lezen we dat er een campground is! Zou er plek zijn. Het is al een uur of 3 ‘s middags dus wie weet?
Het is weer een self-registration campground met mooie plekken met uitzicht over het Wide Hollow Reservoir. Je kan er in zwemmen of canoes huren.
We vinden een leuk plekje en gaan lekker in de zon even bijkomen. Vanaf de campground kun je een leuke hike doen naar het Petrified Forest. Het is een trail van 1 mile die je kan uitbreiden met nog een mile. We moeten hem doen! Bij de start van de trail is een beschrijving mee te nemen met leuke weetjes over pyygmy forest, de round leaf buffalow berry en natuurlijk het petrified wood. Het is echt heel gaaf dat wood. Het heeft allemaal mineraal kleuren maar is wel in de vorm van stammen. Je kan de bast en de ringen soms perfect zien. De uitbreiding van de trail is wel een stukje “steeper” maar laat veel meer Petrified Wood zien.


Uiteindelijk zijn we na 2 uur terug en pakken we maccie erbij om onze belevenissen van de afgelopen dagen op te schrijven. We kijken even of er niet stiekem een wifi is te gebruiken. Zowaar vindt maccie het Petrified Forest Wifi! Je kan zo inloggen en internetten. Het staat wel nergens aangegeven maar het is wel zo leuk! Knap dat die Petrified Trees een Wifi aan kunnen leggen. :)
Nu is het tijd om lekker te koken en met een 1st Amendment Lager bij te komen van een wederom geslaagde dag.

Woord (slogan) van de dag: Schmidt’s Gravel Pit: We Rock your world! Geweldige reclame slogan op de radio.

Vooroordeel bevestigd: In Utah is er alleen maar Christelijke Country muziek. We kunnen in de auto maar 1 radiostation behoorlijk ontvangen en dat is een Christelijk Country station. Het nummer “I saw God today” komt ieder uur langs (de hit van dit moment) en die kunnen we nu goed meezingen!

Dag 10: Goblin Valley - Little Wild Horse Canyon - Capitol Reef

Op de camping van Green River zijn toch een paar extra campers gekomen, we zijn niet de enigen. We hebben genoten van Green River en gaan uitchecken.
Nu ontvangt een aardige man ons met een naambordje “Joe (Ed)”. Hoe je hem nu moet noemen? Verder ligt er een gezellige beagle binnen. Hij heet Harley en komt lekker aangesjokt voor een bellyrub. Hij is behoorlijk aan de maat en grijzig. Toch is ie pas 2 jaar! Hoe kan dat dan! Volgens Joe was ie altijd al zo als puppie. Het is een hele gezellige beagle en terwijl we onze complimantary coffee nemen, blijft ie bij ons. Het koffiezetapparaat is van het merk “Keurig”. Ofwel Green River blijft aan alle kanten leuk.
Nu is het toch echt tijd om te gaan en we vertrekken naar de Goblin Valley.
Een kleine 40 mijl rijden en we zijn er. Het is er rustig. De Goblins staan er lekker in het zonnetje bij. Ze zijn echt heel leuk en we maken kwistig leuke goblin foto’s. Meteen inspiratie om de warhammer goblins te voorzien van terrein dat er zo uit ziet.
We sjouwen een half uur rond tussen de gobbo’s en lopen weer terug.


Ondertussen is er een busje Koreanen aangekomen die als gekken foto’s nemen.
Een oudere Koreaan komt naar ons toe om te vragen wat goblins zijn. We zien er blijkbaar uit alsof we dat weten, en dat is natuurlijk ook zo.
Bij de ingang van Goblin Valley state park hadden we al gevraagd hoe de weg was naar Little Wild Horse Canyon. Volgens de ranger was de weg erg goed en absoluut de moeite waard om heen te gaan. Het is een “unpaved” road dus altijd ff checken hoe het er voor staat.
De weg begint net buiten het park en in is in het begin erg goed. Her en der zijn wat patches met gravel waar een beetje wasbord ontstaan is. Dat rijdt lastig, maar als je er rustig overheen gaat komt het goed. Na ruim 5 mijl zijn we bij de parkeerplaats.
Bij de start van de trail kun je een route pakken en noteren dat je de trail gaat lopen.
Little Wild Horse Valley begint al gaaf met stoere rots formaties. Langzaam wordt de canyon steeds nauwer. Bij de splitsing tussen Bell Canyon en Little Wild Horse kiezen wij voor de laatste. De hele trail is 4 tot 6 uur dus we besluiten een 3 kwartier heen te gaan zodat we in een kleine 2 uur terug zijn.
Het is geweldig. De Canyon is het helemaal waard om over unpaved road naar toe te rijden. Het wordt smaller en smaller totdat je echt niet eens 1 voet neer kan zetten. Delen lijken op Antelope Canyon maar dit is toch weer heel anders. We maken weer hele gave foto’s.

Het is zo smal dat je Tom amper nog kunt zien!

Nadat we het smalste stuk van de canyon gehad hebben is er een klein uur voorbij en keren we weer om. Uiteindelijk terug bij de RV lunchen we met ons jalapeno-kaas brood.
Hier nog een foto voor "spot the lizard"



De dag is halverwege en we gaan op pad naar Capitol Reef. Onderweg komen we door Hanksville. Geweldige naam. Als je het stadje in rijdt is bij de T-splitsing links een tankstation met een convenience-store in de berg. We gaan maar weer eens tanken en een kijkje nemen in de store. We moeten nog bier inslaan want dat is bijna op! Een lekkere six-pack bottles of Bud gaan mee.

Door naar Capitol Reef zien we allemaal blauwe bergen van as-grind-spul. Spectaculaire route wederom.
In Captiol Reef stoppen we bij de Petroglyphs. Er is een pad langs de rotsen: een “boardwalk”. Daarvandaan kun je allemaal inscripties van Indianen op de rotsen zien van zo’n 900 jaren geleden. De plaatjes lijken op mensen met grote helmen! Ze vormen eigenlijk het levend bewijs dat de theorie uit “Waren de goden kosmonauten” van Erich von Deniken, klopt! :)
Door naar de campground om te kijken of er wel plek is. Eef was een beetje zenuwachtig omdat ook bij Goblin Valley alles al vol was. Het is een campground waar je “self-registration” hebt. Je haalt een envelopje met een strook uit een houder en zoekt een plekje. De plekjes zijn duidelijke plaatsen met een eigen zware smeedijzeren grill en een grote metalen picnictafel. Je parkeert je RV en schrijft info als je naam en nummerbord en plaatsnummer op de enveloppe en het strookje. Je doet de “fee” in de envelop en die gaat in een brievenbus aan het begin van het park. Het strookje hang je aan het paaltje en klaar ben je.
Het park stroomt ondertussen vol (het is al tegen 6-en) en we besluiten te gaan grillen. Dit om de out-door experience te vervolmaken. Het is een campground zonder hookup, wat een outdoor beleving met onze RV met airco, douche, gastel, oven, vriezer en koelkast :)
We stoken wat hout in de grill en als het lekker gloeit gaan we onze vega-worstjes er op gooien, lekker wat paprika en champignons, boterhammetjes grillen en een koude goudgele rakker erbij: Buds!
Op deze campground is ook weer veel te bird-watchen. Er lopen een soort vogels rond die de kruising zijn tussen een kip en een kalkoen. Ze maken een constant klokkend geluid. Inmiddels weten we dat het “Chuckars” zijn. Ze zijn heel nieuwsgierig en klokken gezellig.

Na een heerlijke BBQ is de dag echt voorbij.
We douchen lekker in onze RV en rollen in bed.

Woord van dag: Tumbleweed. Zien we vandaag heel veel en ze zijn ook steeds groter. Langs de weg zagen we een hele berg liggen, wachtend tot er eentje zou gaan tumbelen en dan volgt de rest natuurlijk ook.

Vooroordeel bevestigd: Amerikanen eten alleen hamburgers. Hamburgers zijn het comfortfood voor de Amerikaan. Op de radio horen we letterlijk 4 keer in 1 reclameblok, reclame over “Hamburgerhelp”. Een pond burger in je pan en je hele gezin is gelukkig.

Dag 9: Arches National Park

Vandaag vroeg op om te kijken of we een plaatsje konden krijgen in Arches National Park. Ze hebben als het goed is 24 plaatsen te vergeven: first come, first serve. Het park ging om half acht open maar omdat het een maandag is dachten we dat het niet zo’n storm zou lopen. We waren er iets over achten en alles was al vol! We konden wel voor de volgende dag reserveren? Da’s gek want wij hadden begrepen dat dat niet kon. Anyway beetje desillusie natuurlijk maar goed het park moest nog een hele dag doorkruist worden dus toch met frisse moed op pad met onze RV!
We zijn begonnen met een leuke hike bij de Windows section. We parkeren de RV op een bijna lege parkingspace en gaan op pad.

Onze leuke eerste arches in Arches National Park! Je wandelde hier naar een dubbele arch die zo vroeg in de ochtend nog eigenlijk niet lekker in het zonnetje lag. Maar je kon de “primitive trail” verder lopen en dan kwam je ook aan de andere kant, die wel in de zon lag! Veel beter voor foto’s natuurlijk! Dus dat doen we lekker. Beetje door het zand banjeren en genieten van weer een heel ander landschap dan Canyonlands.

Het is weer strakblauwe lucht en de rode arches steken mooi fotogeniek af.
Bij deze parkeerplaats kun je ook naar de Double Arch lopen.


Ook heel imposante dubbele bogen. Bij beide arches komen we een Amerikaans echtpaar tegen waar we nog even mee babbelen dat het er allemaal zo mooi uit ziet.
Terug bij de RV na een uurtje komen we het Duits-Nederlandse stel tegen die we ook op de primitive campground van Monument Valley hebben gesproken. Ook zij waren al vroeg bij het park in de hoop op een plekje op de campground, maar ook zij waren al te laat.
Onze volgende stop wordt de Delicate Arch. Dit is het symbool van Arches N.P., een hele beroemde boog. Eerst gaan we een viewpoint bekijken (north window). Hierbij kun je niet bij de boog komen maar heb je van afstand wel een mooi uitzicht op de Delicate Arch. Ook dit is weer een hele leuke wandeling en we komen het Amerikaanse echtpaar weer tegen die ons vertellen waar het pad verder loopt en dat het hele mooie plaatjes oplevert.

Inderdaad het is toch nog best wat klimmen en over een lang stuk slickrock darren, maar dan heb je ook wat. De Arch ligt nog wel ver weg, dus we moeten er heen!
Even verderop kunnen we de RV parkeren bij de trail die naar de Delicate Arch leidt. Dit is een kleine 5 km en is eigenlijk prima te doen. Het stijgt wel een kleine 200m. maar dat is geen probleem want de Arch is ook weer erg gaaf.
We beginnen bij een paar Petroglyps die door de indianen in de rotsen zijn uitgehakt.

Vervolgens gaan we over enorme vlakten van slickrock.

Het laatste deel gaat langs een richel met een relatief kleine afgrond (alles is ook zo groot) en dan ineens ga je een rots om en zie je de Delicate Arch! Hij is gaaf. Het is er best druk. Bij aankomst op een afstandje is een soort natuurlijke stenen rand waar een hoop mensen op zitten. Er is ook een schoolreis van een Amish(?) school en wat Amerikanen met kids. De kinderen willen naar de arch, die toch op een flink hellend ligt met daarachter een echte afgrond! De moeders geloven het wel en de vaders moeten mee, maar die willen eigenlijk ook niet :)

Van het Amish schoolreisje vragen 2 meisjes waar we vandaan komen. Ze konden wel een beetje horen dat we een “Dutch”-achtige taal spraken, die ze toch niet konden verstaan. Zelf spraken ze Pennsylvanian Dutch en dat lijkt eigenlijk meer op Duits.
Uiteindelijk loopt Tom nog naar de Arch om foto’s te maken en is het hellend vlak niet zo eng, maar de achtergrond achter de Arch des te meer.

We picniccen met uitzicht op de Delicate Arch in het zonnetje. We hebben een of ander Jalapeno-kaas-brood mee met peper-jack-kaas plakken. De trip zou een kleine 2 uur duren maar we zijn met uitgebreide lunch en foto sessie in minder dan anderhalf uur weer bij de auto.
Onderweg naar beneden spreken we nog een van de moeders, die bij de groep kinderen rond de Arch hoorde. Zoals alle Amerikanen vraagt ze waar we vandaan komen. Ze blijkt vrienden in Bergen op Zoom te hebben die ze wel eens bezocht hebben. Dat zij en de kinderen nu vakantie hebben komt vanwege het feit dat ze uit de bergen komen. Ze wonen en werken in een wintersport stadje in Colorado. Omdat iedereen werkt als de rest van Amerika daar op vakantie is, hebben ze een soort late spring break.
De Delicate Arch is een succes, op naar de volgende Arch!

Helemaal aan het eind van de park road ligt The Devils Garden. We hebben nog wel trek in een mini hike. De Landscape Arch, daar gaan we heen. Het hele Devils Garden Trail zou ruim 2 uur duren en aangezien het al een uur of 3 is, lijkt ons dat geen goed idee. We moeten straks ook nog het park uit en op zoek naar een camping omdat Arches vol zit.
Bij de ingang van Devils Garden komen we het Amerikaanse echtpaar weer tegen. Ze hebben de Arch al voor ons bezocht, dan hoeven we er niet meer heen! :) De Landscape Arch zou erg gaaf zijn en we moeten er echt heen. Echt leuk dat iedereen zo snel een praatje maakt en het ook leuk vindt ervaringen van een stukje park uit te wisselen.
Zowel in Canyonlands als hier zie je bij elke trail die je gaat lopen een rij borden met waarschuwingen voor voldoende water mee te nemen, zonnebrand niet te vergeten en altijd je zonnebril en hoed op te hebben. Daarnaast staat er ook een bord over levende zwarte schimmels. We hebben het nu al zo veel gezien dat ie ook op de foto mag. We hebben ook een foto van de echte schimmels maar dat is toch minder spectaculair.

Het grappige is dat The Devils Garden weer heel anders van opzet is qua rots, steen en vorm. Hier zijn er heel veel Arches in wording (proces van 1000-en jaren weliswaar, maar toch). Het pad naar de Landscape Arch wordt deels opnieuw gevuld. Er zitten flinke gaten in die weer met zand en gravel opgevuld worden. Er is een groepje mensen bezig dit vol te scheppen in de brandende zon. Lekker werk! Het stoft ook nog eens gigantisch!
De Landscape Arch is niet ver weg. Hij is groot die arch en ook stoer. Er staan wat dikke Amerikanen met statieven in het wilde weg te klikken. Allerlei filters te wisselen en maar door te gaan? Geen idee waarom, een paar plaatjes en je hebt hem er echt wel op staan.

We staat ook nog een Amerikaanse kerel (wederom goed gevuld met wandelstok ter ondersteuning) grappen te maken terwijl hij van zijn vrouw op de foto moet. Hij verkondigd luid aan ons dat ie enorm A.B. heeft??? Bulderend van het lachen roept hij dat het “gigantic Ass Burn” is....dusss.....het is op zich wel lachen, want zijn vrouw roept daarna heel hard dat niemand daar toch interesse in heeft en wat wij daar mee moeten... :)
Op de terugweg komen we het Duits-NL-stel weer tegen. Zij vertellen dat het rijden naar Green River (wat we net bedacht hadden om te gaan doen) wel zeker 2 uur rijden zou zijn! Wij hadden net op de kaart gekeken een bedacht dat het ruim een uur zou zijn. Hmmmm. Maar aan de andere kant die Duitser heeft een zo grote RV, dat ie altijd wel lang onderweg moet zijn :)
We gaan terug naar de RV en rijden langzaam het park uit. We stoppen nog even bij de Balancing Rock omdat Tom toch graag een foto er van wil maken. Hij is toch best gaaf en had je gewoon niet willen missen! Helemaal omdat je alleen maar even stil hoeft te staan en naast je voertuig te klikken.

Ons besluit om naar Green River te gaan staat vast. De TomTom vertelt dat het een uurtje rijden is, dus onwards!
Na een 15 mijl komen we op de interstate 70 uit. Dit zou een van de meest uitgestorven interstates zijn. Inderdaad als we er op rijden valt op dat het hier veel rustiger is dan op de wegen die we rond Moab gehad hebben. De speed limit op de interstate is 75 mijl per uur. Maar het waait nogal waardoor 60 eigenlijk hard zat is. Volgens de radio is het ook zo dat eind van de middag er flinke gusts of wind zijn. Dat is de afgelopen dagen al zo. Dan ‘s nachts wordt het weer rustiger en de volgende ochtend is het windstil totdat einde van de dag de wind weer aan begint te trekken. Ofwel hiken in de morgen om niet van enge richels afgeblazen te worden!
Na een uurtje zijn we bij Green River en zoeken we de KOA camping op. Niet moeilijk te vinden, alles staat keurig aangegeven. Green River is echt een doortrek dorpje met alleen motels en fast food ketens. De dame bij de KOA is heel enthousiast over Green River. Naast hele verhalen over onze namen en een plaatsje zoeken (de camping is leeg op 1 plek na!!!), prijst ze elk lokaal tentje nog eens aan. Bij restaurant zus en zo, krijgen we 10 % korting als we zeggen dat we van de KOA komen, bij de Melon Vine Foods kunnen we boodschappen doen, het gaat maar door! ‘s morgens heeft ze koffie en thee gratis met iets lekkers. Dat is elke dag een verassing :) We krijgen stapels folders mee (waarvan!! en we willen alleen maar die camper neergooien en met de benen omhoog bijkomen van de drukke Arches dag!). De mooiste folder is wel die van Green River zelf met de slogan: Green River, Center of Eastern Utah! Geweldig toch!
Bij deze nog wat extra promotie voor Green River, want het is echt leuk. Het heeft zelfs een museum! Wij staan nu heel ontspannen op de camping, hebben lekker gegeten en maken gebruik van wederom gratis wifi internet om een blogpost te doen.
Nog een tip voor de Green River: birding! Het is er vol met birds. Ze zitten zelfs nieuwsgierig voor het raam van de camper naar binnen te kijken. Eef sluipt nu over het campingterrein om bird pics te schieten. Het zijn echt veel verschillende soorten.


Woord van de dag: A.B. (Ass Burn) moeten nog opzoeken wat het precies is, maar zal wel iets met spierpijn te maken hebben of met een of andere Rash.

Vooroordeel ontkracht: In het zuiden zijn de Amerikanen Bush aanhangers. De volgende bumpersticker kwamen we tegen: My Border Collie is smarter then our president!

Dag 8 : Canyonlands

vandaag gaan we vanuit Moab naar het canyonlands national park. Dit park ligt iets ten noordoosten van Moab. Het is niet zo’n heel bekend park en het trekt ook wat minder bezoekers, daarom hebben we dit park op zondag gepland, dan kunnen we het veel drukkere park Arches op maandag bezoeken als alle weekendgasten weer weg zijn.
‘s ochtends bak ik eerst pannenkoeken met maple syrup, hmmmm!!!
We slapen een beetje uit en zijn een beetje lamballig, maar tegen uur of 10 rijden we toch weg. Eerst door Moab, dan nog zo’n mijl of vijf over de snelweg en dan de afslag naar Canyonlands. We moeten eerst een heuse bergpas over die ons weer langs allerlei mooie rode rotsen voert. Dan komen we op een hoogvlakte waar koeien grazen. Er zijn 2 cowboys die een groep koeien langs de weg loodsen en we moeten ervoor op de rem. Een eindje verder moeten we weer hard remmen voor een plots overstekende koe. Het is helemaal wild west hier! Bij de ingang van het park is een loketje met een ranger. Op vertoon van onze nationale parken pas mogen we doorrijden. We zijn nu in het gedeelte van Canyonlands dat “ Island in the sky” heet, dat komt omdat we ons op een enorme hoogvlakte bevinden en er naast ons allerlei stijle roswanden, gapende kloven en canyons zijn. We rijden naar de Mesa Arch trail. Een echte trail is het niet; meer een paadje naar een Arch. En wat voor een arch! Achter de arch ligt een niemandsland, een enorme gapende diepte. Het ziet er prachtig uit.

Dan rijden we naar de upheaval dome, een grote krater op het island in the sky die waarschijnlijk is veroorzaakt door een meteoorinslag, het is een aardige wandeling om een beetje aan het slickrock te wennen. Eefje durft niet naar de top van het tweede uitzichtpunt, maar gelukkig is tommy zo vriendelijk om wel op de laatste rots te klauteren met de camera bij zich.

Na deze wandeling rijden we naar de whale rock, een grote slickrockformatie die de vorm van een walvis heeft. We klauteren erop, boven is het heel winderig, maar de uitzichten zijn mooi. We zien ook leuke cactussen en andere vegetatie, die moeten op de foto!


Dan hebben we nog tijd voor 1 wandeling en we rijden naar de grandview overlook. Vanaf hier heb je echt het meest gruwelijke uitzicht wat je je voor kunt stellen. We staan zelf op een soort plateau en onder ons een grote diepte met daarin weer allemaal canyons. Je weet gewoon niet meer wat nu de echte “vaste grond” is! In bijv de alpen is het duidelijk; het dorpje ligt in een dal, dat is de “bodem” en dan heb je de berg en nou ja, dat is de berg.. maar hier is niks berg, maar alles bodem .. en toch ook weer niet... heel raar!


In elk geval maken we een wandeling van 2 mijl langs de rim.. echt mega spectaculair! natuurlijk komen we een bus met franse bejaarden tegen die de route op mocassins en lakschoentjes probeert te voltooien, grrr.
Om een uur of vier hebben we de hoogtepunten wel gehad en gaan we weer terug naar Moab. Gek genoeg is de supermarkt (City Market) nog gewoon open. We slaan goed in voor de komende dagen, want we verwachten niet nog bij grote supermarkten in de buurt te komen. En deze supermarkt heeft veggieburgers!! en ook veggie hotdogs!! en gekruide tofu! en veggie pepperoni! dat hadden we nog niet eerder gezien, tot op heden hadden we het moeten doen met kaas, noten, bonen en ei als vleesvervangers... maar dit is heel goed! We hebben nu voor 2 weken aan vleesvervangers in de koelkast liggen :-)
Zowiezo is het een mooie supermarkt, een beetje als een albert heijn met veel “ verse” afbakbroodjes en gebak.
Afgeladen gaan we weer naar buiten. We tanken ook nog een keertje dus we zitten nu helemaal vol.
Aangekomen op de camping sluiten we alles weer aan en besluiten we uit eten te gaan.
We lopen het stadje in en komen terecht bij het slickrock cafe waar we een veggie burger met onion rings en een salade bestellen. Ze hebben er ook heel lekker donker bier! De ambiance laat wat te wensen over en de waitress is wel heel gemaakt enthousiast, maar ja .. het eten is lekker. Om een uur of 8 zijn we weer op de camping. Douchen, bloggen en naar bed.


woord van de dag: slickrock = rode rotsen. Anders dan wandelen in bijv de alpen wandel je op slickrock op 1 rots die uit 1 geheel bestaat, er is geen gravelpad ofzo, alleen maar gladde rots. Als het droog is, is slickrock heel stroef en kun je makkelijk heel stijl omhoog en omlaag klimmen.. als het nat is dan kan dat niet.

vooroordeel bevestigd: de sue-cultuur bestaat echt, op de radio was een spotje van een advocaten kantoor die een oproep deed voor mensen om zich te melden als je nierschade had opgelopen van een MRI-scan want dan zouden zij wel even een schadeclaim voo je regelen

Vooroordeel ontkracht: dikke amerikanen zitten alleen maar voor de tv met hun kinderen en eten chips. Dat valt dus best mee, vandaag hebben we heel veel dikke amerikanen gezien die erop uittrokken met hun kinderen om te gaan wandelen. Het valt me zowiezo op hoe leuk de ouders hier met hun kinderen spelen op de camping en hoe erg kinderen deel uit maken van de samenleving. Het is een beetje als in Italie, waar ook heel veel dingen kindvriendelijk zijn.

Dag 7 Monument valley - Moab

Het is surrealistisch om wakker te worden in monument valley... meteen nog maar 20 foto’s van de zonsopgang gemaakt. Echt zo mooi dat we hier konden staan met onze camper, dit gaan we echt vaker doen.Tip voor iedereen die naar Monument Vally gaat: zorg ervoor dat je watertank vol is en je afvaltanks leeg en ga staan op de primitive camping in Monument Valley, wij vinden het een super bijzondere ervaring! Vanaf nu af aan gaan we proberen campings met full hookups af te wisselen met primitieve campings in natuurparken.
Maar goed, we zijn lekker vroeg wakker dus, we gooien er een boterham in en gaan weer op pad. We komen langs een plaatsje met de naam “mexican hat” en dat heet zo omdat even verderop een rots staat die eruitziet als een omgekeerde mexicaanse hoed.
Dan gaan we even kijken bij Goosenecks statepark, de san juan rivier heeft hier niet 1 180 gradenbocht uitgesleten in de rotsen (zoals bij horseshoebend) maar wel 3! Toch is het niet zo mooi als horseshoe bend.. de kleuren zijn grijs en grauw... gewoon niet zo heel spannend.
We zijn nu in de staat Utah. Grootste verschil meteen al is de kwaliteit van de huizen en de omvang va de dorpjes. In Arizona leek het wel of iedereen in een trailer woonde, of op zn best een vervallen houten schuur. Dorpjes op de kaart bleken dan niet meer te zijn dan een verzameling schuurtjes en een tankstation (net als in ijsland!) Nu in Utah zien we veel meer houten huizen langs de weg staan en we hebben zelfs dorpjes gezien met stenen gebouwen! Eerst komen we langs Bluff, wat volgens de rough guide een historisch stadje zou moeten zijn. Voor ons is het het grootste stadje wat we de afgelopen dagen gezien hebben maar echt historisch is het niet... tenzij je alle oude rommel historisch wilt noemen :-)
Dan komen we bij Blanding. In Blanding bezoeken we onze eerste anasazi pueblo! Even wat achtergrond: op onze huwelijksreis had Eefje een horrorboek bij zich over de anasazi-indianen en schatgravers en dat was zo eng dat ze niet durfde te gaan slapen, omdat ze bang was dat er een ondode indiaan de kamer in zou rennen (op de boot naar ijsland). Het boek was echter zo fascinerend en bevatte zoveel informatie over de oude indianenstammen dat we sinsdien een beetje meer dan vroeger hierin geinteresseerd zijn. Anasazi is trouwens een politiek incorrecte term, het betekend zoiets als wilden of barbaren.. daarom hebben alle overheidsinstanties het nu over de “ancestral puebloans”, de voorouders van de huidige pueblo indianen. En dat zijn dus indianen die in dorpjes woonden en huizen bouwden en waar dus allerlei ruines van zijn.
Maar goed in 1900 was er een archeoloog die een anasaziruine ontdekte en die ging graven en allerlei mooie potten vond. Er gingen steeds meer mensen meegraven, allerlei universiteiten deden er onderzoek.. en uit die drukte is het plaatsje Blanding ontstaan. Toen hebben ze er een museum bij gezet waar je alle potten in kunt zien en alles kunt leren over indianencultuur. Erg leuk en erg interessant. Zo hebben ze er bijvoorbeeld voor gekozen om grote delen van de ruine weer onder de onder de grond te stoppen, omdat ie anders gewoon te snel vergaat. Andere stukken graven ze zelfs helemaal niet op, omdat ze gewoon niet iedere potscherf op kunnen graven die in Amerika ligt, want het kost handen vol geld en alle museums zitten vol. Bovendien is het in strijd met het indianengeloof om dat allemaal op te rakelen.
Ook hingen er verhalen van wandelaars die grote vondsten deden tijdens hun tochten. 1 man was door een vriend aangeraden een bepaalde wandeling te gaan doen omdat je er anasazi-potten zou kunnen vinden, en toen na de eerste bocht struikelde hij bijna over 3 enorme aardewerken potten en hij dacht dat het een grap was van die vriend... maar dat was dus niet! Door wind en regen kunnen steeds dingen blootgelegd worden die daarvoor bedekt waren.
Erg leuk museumpje dus en onze eerste pueblo gezien!
Dan rijden we verder langs de weg naar moab. Het landschap wordt weer ruiger en de rotsen worden roder. We komen langs onze eerste Arch! De Wilsons Arch, wij vinden m enorm mooi en Tom moet er weer inklimmen natuurlijk.
10 mijl verder is een heuse picknickplaats en we maken er een soepje met een boterham.

Nog 22 mijl verder rijden we Moab binnen. Moab is het mekka voor de jeep-rijder, mountainbiker en allerlei andere voertuigen waar je “off-road” iets mee zou willen doen. En daarnaast is het ook nog eens weekend! Heel Moab gonst van het motor-geluid, overal rijden jeeps, gigantische pick-ups... hummers. We wilden graag naar de Canyonlands RV park, omdat die zo centraal lag. Als we er aankomen is het 2 u smiddags en zijn er nog 2 plaatsen vrij! We kiezen een plekje achteraan in de hoek, om er te komen rijden we langs rijen gigantische campers, allemaal van het zelfde type: zo groot als een forse touringbus, met aan iedere kant 2 slide-outs (een soort bedstedes die je uit de zijkant van de wagen opzij schuift, zodat je nog meer ruimte hebt). Allemaal zijn ze zwart met goud of zilver gespoten en hebben ze stickers met adelaars of “support our troops”. Zo’n mega camper trekt dan vaak nog een “boodschappenwagentje” achter zich; een flinke pick-up of een jeep. Naast ons staat zelfs zo’ wagen met daarbij een pick-up en op de pick-up staan 2 jeeps! Kortom wij vallen in het niet met ons kleine beschaafde campertje tussen al die grote jongens!

Moab is het enige dorpje wat we tot nu toe hebben gezien, met een centrumpje wat aan te lopen is. Vanaf de camping zit je met een kwartiertje lopen zo in het bruisende centrum. Allemaal toeristenshopjes en boekenwinkels en outdoorwinkels... we gaan er flink los met het kopen van souvenirs. Tom koopt een t-shirt met een beer erop en Eefje een nachthemd met beren en elanden. En Eefje kan toch geen weerstand bieden aan een paar turquoise indianenoorbellen die hier bij de tradingpost vandaan komen.
Leuk hoor zo’n paar dagen woestijn... maar een beetje winkelen op zn tijd is ook lekker.
Als we terugkomen zitten we lekker met onze stoeltjes voor de camper te kijken naar alle jeeps. We draaien ook een was in het washok op de camping.... niet alles is helemaal schoon maar toch in elk geval een stuk frisser dan het eerst was. We eten om uur of 8 wraps met groente, dan douchen en naar bed.

woord van de dag: gooseneck , ganzennek, zo heet een bocht in de rivier die bijna 180 graden draait. Er zijn vrij veel goosenecks in de buurt hier, maar de meeste liggen heel afgelegen.

vooroordeel bevestigd: amerikanen houden van hele grote benzineslurpende wagens, en het liefst zoveel mogelijk ervan achter op hun pick-up