Dag 14 van Bryce naar Zion

om 8 uur schrikken we wakker. wat hebben we weer enorm lang geslapen! eefje bakt pannekoeken. Lekker, alleen het blijkt dat onze nieuwe maple syrup maar slechts voor 2 % uit maple syrup bestaat en voor de rest uit maissuikers en kunstmatige toevoegingen :-( Als we klaar zijn met ontbijten gaan we onze winnebago reisklaar maken. Het is echt niet zo dat je zomaar even wegrijdt met dat ding, we hebben een hele checklist van punten in ons hoofd, die we 1 voor 1 af moeten gaan voor we wegkunnen:
ligt er niets meer los in de camper?
is de waterpomp uit?
is de koelkast vergrendeld?
is het trapje ingeklapt?
zijn alle ramen en luikjes dicht?
is onze buitendeur op slot?
is de water en de afvoerslang afgesloten?
Zo zie je maar dat het een hele zorg is!
Het is zo’n 90 mijl rijden naar Zion. We komen langs een paar kleine dorpjes Glendale en Orderville, het valt op dat mensen hier heel hun voortuin vol hebben staan met oldtimerwrakken, meer dan we tot nu toe gezien hebben in elk geval.
Als we Zion in rijden komen we langs een buffalo-viewpoint, maar de buffalo’s horen bij een of ander hotel en zijn niet “echt” wild. Dan komen we bij de poortjes van Zion, we laten onze pas zien en moeten 15 $ bij betalen voor een escort door de tunnel, omdat we te groot zijn om er op de rechterbaan door te rijden, moet het verkeer aan de andere kant worden tegengehouden, zodat we middenop kunnen rijden. Inhet hoogseizoen kan het flink druk worden bij de tunnel, maar we hebben geluk, we kunnen zo doorrijden. Aan het andere eind staat weer een stevige ranger-mevrouw die enthousiast haar duimen omhoog steekt. “You’re doing great” roept ze, alsof meestal de europese toeristen hun RV klemrijden ofzo. We moeten een weg af met allemaal haarspeldbochten, maar Tom kan zo goed overweg met de Winnebago dat het geen probleem is verder. Dan komen we bij onze camping, The Watchman. Hij is helemaal vol en er wordt vriendelijk verzocht alleen het terrein op te rijden als je een reservering hebt... nou, die hebben we !! Het is een prachtige camping aan de Virgin rivier met bomen en grote plekken. Achter onze camper hebben we een heel afgebakend stuk met een campingtafel en een fire-pit. We kunnen pootjebaden bij de rivier (er zijn kleine strandjes). We besluiten eerst lekker te gaan lunchen, als ik voor de tweede keer naar buiten loop met brood en drinken zie ik dat er al een eekhoorn onder onze picknicktafel zit, klaar om mee te lunchen. Het is een heel nieuwsgierig beestje. We geven m niets te eten, dat mag niet, maar in onze firepit vind ie resten van een gepofte aardappel en hij zit m gezellig naast ons op te peuzelen tussen zn pootjes. We noemen m “Nuts”, nu kunnen we aan iedere eekhoorn vragen “Are you Nuts?” .

Na de lunch lopen we naar het visitorscentre. We zien dat er hier een boel ranger activiteiten worden georganiseerd, veel meer dan in de andere parken. Misschien omdat het hier veel warmer is en het seizoenal veel meer begonnen is. Om 4 uur die middag is er een ranger guided hike over het watchman-trail, een trail vlakbij de camping. Dat lijkt ons wel wat. Maar het is dan pas half 2, dus we kunnen eerst nog wel wat meer van het park zien. We gaan met de shuttlebus vanaf het visitorscentre helemaal naar het laatste stoppunt in het park, de temple of sinewawa. Het is geen echte tempel, maar omdat het park “ontdekt” is door mormonen (maar de indianen kenden het al veel langer) hebben alle puntige bergen namen van profeten en alle tafelbergen namen van tempels. We hebben weer een jolige busdriver “Dan the busdriverman” en hij verteld allerlei weetjes bij de rondrit en maakt grappen. Zion is een heel ander park weer dan we tot nu toe gewend zijn; het is een canyon, maar je bevindt je op de bodem van de canyon ipv op de top (zoals bij Bryce en Grand Canyon) hierdoor is het beneden behoorlijk warm en moet je voor alle wandelingen eerst een eind klimmen en daarna weer dalen. We doen een wandelingetje langs de rivier, the riverside lake. Het is gruwelijk druk en warm, schreeuwende kinderen, huilende babies.. en heel heel veel eekhoorns die kunstjes doen voor de camera in de hoop iets te krijgen. En natuurlijk is er weer iemand die de eekhoorns staat te voeren (grrrrrr). Ik besluit alleen nog maar een foto te maken van een eekhoorn als ie een handstand doet... en ik heb tot op heden er geen meer gefotografeerd :-) En dan is er ook nog een lompe nederlandse kerel die het pad afloopt naar de rivier op een plek waar dat niet mag, waar hekjes staan met bordjes “ re-vegetation area, do not enter!” en zn vrouw die een beetje schaapachtig naar ons lacht en zegt “altijd weer die holllanders he?” Nou zeker... grrrrrrrrrrrrrr.... ik ga zeker nog een oproep posten op het AllesAmerikaforum of alle lompe nederlanders alstjeblieft goed op de bordjes willen letten.. anders is er over 20 jaar van deze mooie parken nog maar 1 grote zandvlakte over waar een paar moddervette eekhoorns naar adem liggen te happen. Nou ja, niet echt een leuke wandeling dus.. dan maar terug met de shutllebus om onze rangerguided hike te gaan doen.
Eerst kunnen we de trail helemaal niet vinden, maar dan zien we ineens een groepje mensen staan rondom een klein rangertje en weten we dat het daar moet zijn. Er is een groepje van 10 mensen en wij zijn natuurlijk weer de jongsten (waarom, wat doen mensen van onze leeftijd dan? aan het strand liggen, raften, jeeptours en bungeejumpen???) en de rest is allemaal 60+
De ranger is een jong meisje van begin twintig, enorm klein en smal dat ze bijna verdinkt in dat grote rangeruniform. Tijdens de wandeling legt ze vanalles uit over hoe de natuur zich aangepast heeft aan het woestijnklimaat. We leren vanalles over de cottonwood tree yucca, prickly pear, poison ivy en allerlei planten met lange moeilijke namen die ik alweer vergeten ben. We moeten ze voelen, proeven, bekijken en raden hoe ze zijn aangepast aan de woestijn. Ze vertelt ook vanalles over de dieren die hier leven, we komen bij een grot waar ze ooit tarantulas vond en ze heeft de vacht bij zich van een ringtail cat, een nachtdier wat er nogal exotisch uitziet. Een paar mensen in de groep kennen de plantennamen beter dan de ranger zelf. Er is ook een ouder stel wat niet goed doorhad dat het echt een lange steile wandeling zou worden; ze lopen op moccasins en hebben geen water bij zich. Bij iedere pauze staat de man enorm te hijgen en te puffen en ik ben bang dat hij inelkaar zal zakken. Maar hij weigert water aan te nemen van de anderen in de groep en hij wil ook perse door blijven lopen; dan moet ie het zelf maar weten! Het is een pittige wandeling van 2 uur naar boven klimmen met de ranger en daarna nog een uurtje op de top rondlopen en dan weer naar beneden afdalen. Onderweg komen we nog een turkey vulture tegen en diverse hummingbirds, maar deze laatste vliegen zo snel dat je ze niet kunt fotograferen. Aan het eind van de wandeling krijgen we allemaal een sticker van de ranger. Wij hebben er 1 met “ don’t bust the crust” !

Om 7 uur zijn we weer terug bij de camper. we moeten in de camper douchen want er zijn geen douches op deze camping. Er zijn wel douches in het dorpje verderop.. maar ja.. om daar nu heen te gaan. We eten wraps met vega-gehakt en super pittige saus, jammie.
Dan gaan we om 9 uur naar een lezing van een van de rangers op de camping. Iedere avond is er een lezing en iedere dag over een ander onderwerp. Deze avond gaat het over “zwarte vogels” . De ranger mevrouw die de lezing geeft zegt dat er altijd zoveel aandacht is voor gekleurde vogels dat ze nu graag 3 bijzondere zwarte vogels wou bespreken, die er niet zo bijzonder uitzien, maar dat wel zijn. Ze houdt een verhaal overeen zwart/grijs type hummingbird wat hier in het park voorkomt. Dan over de American Dipper, een klein zwart watervogeltje wat onder water kan zwemmen met zn vleugels. En als laatste de majestueze Common Raven die zo lekker boven de canyons zweeft hier. Bij iedere vogel heeft ze een gedicht van een oude dichter en stukjes uit de literatuur gezocht, zodat het bijna meer een literaire verhandeling is dan een opsomming van biologische feitjes. Aan het eind krijgen we weer een sticker, dit keer “stay on the trail” (heeel belangrijk!!) Na de lezing proberen we op de tast de camper in en duiken we ons bed in voor een koude nacht (0 graden!)

Woord van de dag: Dip / Bump Langs de weg staat afentoe een bord met “Dip” of “Bump” en dat komt omdat er dan zo’n ding in de weg zit, erg grappig!

Vooroordeel verslagen: In amerika wordt alles mooier en gelikter gemaakt dan het eigelijk is. Niet helemaal waar, of in elk geval niet voor de winkeltjes die je tegenkomt als je van Bryce naar Zion rijdt. Zo vonden wij uithangborden met de aanlokkende teksten:
“tourist stuff” (toeristenspul)
“good grub” (goeie prut)